Dotykać, dbać…

autyzmwszkole.com 1 miesiąc temu

Reklamy

„Na nowym miejscu mam taki widok z okna na małą chatkę. Mieszkają tutaj dwoje starszych ludzi. Srebrne włosy, grunge styl. Bawełna i wszelkie naturalne materiały. Widzę to gdy wieszają pranie.
Widzę jak w małym ogródku mają wszystko.
Szklarnię, sztalugę, drewniane stare meble.
Cały płot przyozdobiony figurkami, kwiatami, robionymi na szydełku.

Pani tego domku musi być artystką.
Codziennie przechodzę i podziwiam jej sztukę.
Codziennie z mojej kuchni podglądam ukradkiem jak żyją.
Ten widok ociepla moje złamane ostatnio serce. Moje naiwne autystyczne dziecko, które jest we mnie…

Obserwuje jak dwoje starszych ludzi dzieli życie. Jak dbają o siebie.
Z jaką czułością i dbałością poruszają się między ogrodem, drzwiami i parkiem obok.

Kilka tygodni pani artystka nie wychodziła z domu.
Zmartwiłam się, czy jest zdrowa, czy wszystko u nich w porządku.
Czy żyje…

Spoglądałam z niepokojem na domek.
Z nadzieją, iż ją zobaczę.
Jej bujne siwe włosy…

Widziałam tylko jak jej partner wiesza pranie.
Z jaką dbałością przyczepia do sznurków jej bieliznę. Taką babciną, ciepłą, przytulną… aż miło.

Jak dotyka rękoma jej rzeczy…
Z miłością.
Z cierpliwością, codziennie dba o jej otoczenie, żeby nie zapomniało o niej.

Prawdziwa bliskość jest widoczna nie tylko w tym jak człowiek drugiego człowieka dotyka.
Widać też jak dba o jej/jego rzeczy.
Jak delikatnie traktuje, jakby ta osoba była najważniejsza.
W zdrowiu, w szczęściu , czy w chorobie 💓”.

Fragment książki” Zanim mnie zabraknie „Sylwia Niemowna-Baginska.