W dynamicznie rozwijającej się dziedzinie leczenia cukrzycy typu 2, gdzie agoniści receptora GLP-1 (analogi GLP-1) wyznaczają standardy, wciąż poszukuje się cząsteczek o jeszcze lepszym profilu działania. Czy ecnoglutyd – lek nowej generacji – przekłada się na realną przewagę kliniczną nad dobrze znanym dulaglutydem?
Ecnoglutyd to lek nowej generacji, tzw. stronniczy agonista GLP-1, zaprojektowany tak, aby preferencyjnie aktywować korzystne szlaki sygnałowe (cAMP) z mniejszym zaangażowaniem tych potencjalnie związanych z działaniami niepożądanymi. Czy ta modyfikacja na poziomie molekularnym jest skuteczniejsza od dobrze znanego polipeptydowego dulaglutydu?
W otwartym badaniu klinicznym III fazy, przeprowadzonym w Chinach, 621 pacjentów z niewyrównaną cukrzycą typu 2 na monoterapii metforminą losowo przydzielono do jednej z trzech grup. Przez 52 tygodnie otrzymywali oni raz w tygodniu podskórnie: ecnoglutyd w dawce 0,6 mg, ecnoglutyd w dawce 1,2 mg lub standardowo dulaglutyd w dawce 1,5 mg. Głównym celem była ocena, czy ecnoglutyd jest co najmniej tak samo skuteczny (non-inferiority), a w wyższej dawce – choćby skuteczniejszy (superiority) w obniżaniu stężenia HbA1c po 32 tygodniach.
Analiza przyniosła wyniki, które statystycznie przewyższyły oczekiwania. Obie dawki ecnogdutydu okazały się nie tylko „nie gorsze”, ale wręcz statystycznie lepsze od dulaglutydu w redukcji HbA1c. Średnie obniżenie stężenia HbA1c po 32 tygodniach wyniosło około 1,9 proc. w obu grupach ecnogdutydu, w porównaniu z 1,65 proc. w grupie dulaglutydu. Różnica na korzyść ecnogdutydu, choć niewielka liczbowo, była wysoce istotna statystycznie, a efekt utrzymywał się przez cały rok obserwacji. Terapia obiema dawkami nowego leku była przy tym bardzo dobrze tolerowana, z porównywalnym odsetkiem pacjentów przerywających leczenie we wszystkich podgrupach.
Ecnoglutyd okazał się statystycznie skuteczniejszy od dulaglutydu w redukcji HbA1c u pacjentów z cukrzycą typu 2, przy zachowaniu porównywalnego profilu bezpieczeństwa. Jednak sami autorzy badania studzą entuzjazm, podkreślając, iż zaobserwowana różnica w obniżeniu HbA1c, mimo istotności statystycznej, może nie mieć dużego znaczenia w codziennej praktyce klinicznej. Czy ecnoglutyd znajdzie zatem zastosowanie w arsenale lekarzy? Powyższe badanie daje ku temu silne dowody.
