Chora tarczyca zauważalnie zmienia naszą twarz. To nie jedyny niepokojący objaw

Zaparcia, sucha i blada skóra, przemęczenie – to tylko część z objawów, które pozornie nie łączą się ze sobą, a mogą zwiastować znacznie poważniejsze schorzenie. Jest nim choroba Hashimoto. To problem wieku osób, częściej kobiet. Niestety nie jest ona łatwa w diagnozie. Postaramy się przybliżyć wam ten temat.

Choroba Hashimoto – na czym polega?

źródło: canva

Choroba Hashimoto to przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy. Problem zdrowotny, u którego podstaw leżą zaburzenia funkcjonowania układu odpornościowego. W ich efekcie zaczyna on atakować organizm człowieka, a dokładniej rozpoznaje białka tarczycowe jako zagrożenie dla zdrowie i niszczy je przeciwciałami anty-TPO-Ab. W wyniku tej autoagresji zaburzone zostaje działanie enzymu (peroksydaza tarczycowa), który jest odpowiedzialny za produkcję hormonów tarczycy. Ostatecznie prowadzi to do jej niedoczynności.

Choroba Hashimoto – objawy

Chora tarczyca sama w sobie nie daje objawów. Pojawiają się one dopiero, gdy dochodzi do niedoczynności tarczycy. Nie są jednak łatwe do połączenia, szczególnie w przypadku osób prowadzących np. intensywny, szybki i stresujący tryb życia.

Hashimoto wpływa na wygląd naszej twarzy. Mówiąc dokładniej, u osób w zaawansowanym stadium choroby wokół oczu pojawia się opuchlizna. Ponadto w niektórych przypadkach można zauważyć również pogrubienie warg, poszerzenie nosa i nienaturalna wielkość języka.

źródło: mentalcureit.com

Na liście objawów Hashimoto znajdują się:
– ciągłe uczucie przemęczenia, senność;
– osłabienie organizmu, marznięcie;
– bóle mięśni i stawów;
– obniżenie nastroju, przygnębienie, rozdrażnienie, stany depresyjne;
– kłopoty z pamięcią i koncentracją;
– kłopoty z utrzymaniem wagi, tycie, zaparcia;
– intensywne, przedłużające się i obfite miesiączki;
– problemy z zajściem w ciąże, kłopoty z owulacją;
– bladość, szorstkość i suchość skóry, wypadanie włosów i ich przesuszanie;
– wysoki poziom cholesterolu we krwi;
– wole tarczycowe (powiększona tarczyca Hashimoto) powodujące dyskomfort w gardle, ucisk i chrypkę.

Warto zaznaczyć, iż choroba Hashiomoto znacznie częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Ujawnia się w wieki dojrzałym, co nie oznacza, iż na przypadłość tę nie mogą cierpieć osoby młode, a choćby dzieci.

Ze względu na ogromną różnorodność objawów Hashimoto jest choroba trudną do zdiagnozowania. Jej postawienie poprzedza nie tylko dokładny wywiad lekarski i badanie palpacyjne tarczycy, ale także szereg badań krwi. Lekarz powinien skupić się na określeniu poziomów przeciwciał anty-TPO-Ab, anty-TgAb i TRAb, a także zbadaniu poziomu hormonów tarczycy T3, fT3, T4 i fT4. Dodatkowo może zostać wykonane badanie USG tarczycy i biopsja cienkoigłowa z badaniem histopatologicznym pobranego wycinka.

Hashimoto choroba – leczenie

źródło: canva

Hashimoto to jedna z chorób, których leczenie skupia się na objawach. Jest ono wymierzone w skutki, a nie w samą ich przyczynę – nie istnieją specyfiki, które mogłyby przywrócić w ty przypadku prawidłowa prace układu immunologicznego. Leczenie przebiega dwutorowo i najczęściej trwa ono nieprzerwanie dłuższymi okresami czasu, a choćby do końca życia.

Istnieją rzadkie sytuacje, w których niedoczynność tarczycy ustępuje – np. u dzieci, osób młodych albo kobiet cierpiących na poporodowe zapalenie tarczycy – nie oznacza to jednak całkowitego wyleczenia. Choroba ma charakter przewlekły, może nawracać albo rozwijać się w formie utajnionej, dlatego tak ważne są regularne badania kontrolne.

źródło: canva

Bazą leczenia choroby Hashimoto jest odpowiednie dobranie leków. W tym przypadku chorym podaje się środki immunosupresyjne i sterydowe o działaniu przeciwzapalnym. Gdy u pacjenta doszło do niedoczynności tarczycy (hipotyreoza) podawane są mi leki będące substytutem hormonów tarczycy np. L-tyroksyna. Oczywiście leczenie choroby Hashimoto wymaga systematycznych wizyty u endokrynologa.

Drugą stroną leczenia jest też utrzymywanie ścisłej diety. Musi być ona indywidualnie dopasowana do każdego pacjenta – jego styl życia, aktywność fizyczna i masa ciała powinny być najważniejsze w jej ustalaniu.