Badanie krwi predyktorem depresji poporodowej

Naukowcom z Weill Cornell Medicine oraz University of Virginia udało się opracować metodę badawczą, która może pomóc w identyfikacji kobiet z podwyższonym ryzykiem wystąpienia depresji poporodowej. To przełomowe odkrycie otwiera możliwość wcześniejszych interwencji terapeutycznych, co może przyczynić się do skuteczniejszego zapobiegania i leczenia tego zaburzenia.

Depresja poporodowa – objawy, występowanie

Depresja poporodowa to zaburzenie nastroju, które rozwija się u kobiet w ciągu kilku do kilkunastu tygodni po porodzie. Dotyczy od 10% do 20% matek. Depresja poporodowa może mieć różnorodny przebieg. U niektórych kobiet stanowi jednorazowy epizod, podczas gdy u innych jest pierwszą manifestacją choroby afektywnej dwubiegunowej lub nawrotem wcześniejszych zaburzeń nastroju.

Charakterystyczne objawy depresji poporodowej obejmują między innymi chwiejność emocjonalną oraz płaczliwość. Dodatkowo, wystąpić może obniżone poczucie własnej wartości, w tym utrata przekonania o własnej atrakcyjności.

Leczenie depresji poporodowej

Leczenie depresji poporodowej zależy od jej nasilenia. W przypadku umiarkowanych i ciężkich epizodów pierwszym wyborem są inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI). W cięższych przypadkach, zwłaszcza gdy występuje ryzyko dla matki lub dziecka, konieczna może być hospitalizacja.

Ryzyko depresji poprodowej – badanie

Naukowcy przeanalizowali próbki krwi pochodzące od 136 kobiet, które nie cierpiały na depresję w czasie ciąży. Zmierzyli w nich poziom neuroaktywnych steroidów. Próbki pobierane były w określonych punktach czasowych drugiego i trzeciego trymestru. Następnie kobiety poddano obserwacji przez następnych 9 miesięcy po porodzie. Depresja poporodowa rozwinęła się u 33 uczestniczek.

Badacze skoncentrowali się na szlaku metabolicznym progesteronu, ze szczególnym uwzględnieniem dwóch jego pochodnych: pregnanolonu i izoallopregnanolonu. Związki te mogą odgrywać istotną rolę w patogenezie depresji poporodowej. Pregnanolon wykazuje działanie uspokajające i przeciwlękowe, przyczyniając się do redukcji stresu. Natomiast izoallopregnanolon, w przeciwieństwie do niego, może zwiększać poziom stresu w organizmie.

U kobiet, u których rozwinęła się depresja poporodowa, w trzecim trymestrze ciąży zaobserwowano niższy stosunek pregnanolonu do progesteronu. Ponadto, stosunek izoallopregnanolonu do pregnanolonu był wyższy w porównaniu do pozostałych uczestniczek badania. Dodatkowo, podwyższony poziom progesteronu w późnej ciąży korelował z wyższym ryzykiem wystąpienia depresji poporodowej. Może to wskazywać na obniżoną efektywność metabolizmu progesteronu do jego korzystnych pochodnych.

Progesteron a depresja poporodowa

Wyniki badania sugerują, iż rozwój depresji poporodowej może być związany z zaburzeniami metabolizmu progesteronu. U kobiet, u których dochodziło do nadmiernej produkcji tego hormonu lub jego preferencyjnego przekształcania w izoallopregnanolon zamiast w metabolity o korzystnym działaniu, ryzyko wystąpienia depresji poporodowej było choćby czterokrotnie wyższe.

Ocena poziomu substancji omawianych wcześniej w badaniach krwi może pomóc w identyfikacji kobiet, które są potencjalnie zagrożone rozwojem depresji poporodowej. w tej chwili dostępne są leki, takie jak breksanolon i zuranolon, które mogą wspierać zapobieganie temu zaburzeniu. Działają one na układ GABA-ergiczny, naśladując naturalne neurosteroidy, które odgrywają kluczową rolę w regulowaniu stresu i nastroju. Pomagają tym samym przywrócić równowagę w układzie nerwowym. Dzięki temu te substancje mogą stanowić skuteczną metodę leczenia depresji poporodowej, wpływając na poprawę samopoczucia kobiet w okresie poporodowym.

Wyniki badania opublikowano w czasopiśmie Neuropsychopharmacology.