Systemy automatycznego podawania insuliny (AID) rewolucjonizują jakość życia pacjentów z cukrzycą typu 1. Wykorzystano w nich możliwość integracji systemów ciągłego monitorowania glikemii (CGMS) z osobistymi pompami insulinowymi. Teraz naukowcy zbadali zasadność ich zastosowania u osób z cukrzycą typu 2.
Zasadą działania systemów AID jest automatyczne obliczanie i podawanie wymaganej dawki insuliny. Poszczególne komponenty systemów AID, tj. CGMS, pompa insulinowa oraz algorytm kontrolny, współpracują ze sobą na zasadzie sprzężenia zwrotnego.
Zadaniem systemów AID jest ochrona pacjenta przed hipoglikemią i korygowanie hiperglikemii w sposób autonomiczny, bez konieczności ingerencji ze strony pacjenta. Główną zaletą systemów AID jest zmniejszenie wartości HbA1c i poprawa wskaźnika czasu spędzanego w zakresie docelowym glikemii. Mogą one również zmniejszać ryzyko hipoglikemii związanej z wysiłkiem fizycznym i przynosić pacjentom korzyści w zakresie ich funkcjonowania psychospołecznego.
Zalety AID u pacjentów z cukrzycą typu 1 są dobrze ustalone i systemy te zawarte są w rekomendacjach leczenia. Natomiast skuteczność i bezpieczeństwo AID u pacjentów z cukrzycą typu 2, nie zostały jeszcze ustalone. W „The New England Journal of Medicine” opublikowano randomizowane badanie zautomatyzowanego dostarczania insuliny u pacjentów z cukrzycą typu 2.
W 13-tygodniowym, wieloośrodkowym badaniu dorośli z cukrzycą typu 2 leczeni insuliną zostali losowo przydzieleni w stosunku 2:1 do otrzymywania insuliny w sposób zautomatyzowany lub kontynuowania dotychczasowej metody podawania insuliny (grupa kontrolna). Obie grupy otrzymywały system ciągłego monitorowania glikemii (CGMS). Łącznie 319 pacjentów przeszło randomizację.
Poziom hemoglobiny glikowanej uległ zmniejszeniu o 0,9 punktu procentowego (z 8,2ą1,4% na początku badania do 7,3ą0,9% w 13. tygodniu) w grupie AID i o 0,3 punktu procentowego (z 8,1ą1,2% do 7,7ą1,1%) w grupie kontrolnej. Średni procent czasu, w którym pacjenci znajdowali się w docelowym zakresie glikemii od 70 do 180 mg/dl wzrósł z 48ą24% do 64ą16% w grupie AID i z 51ą21% do 52ą21% w grupie kontrolnej. Wszystkie inne wyniki CGMS kontrolowane wielokrotnością, odzwierciedlające hiperglikemię, które zostały zmierzone, były istotnie lepsze w grupie AID niż w grupie kontrolnej. Częstotliwość hipoglikemii mierzonej dzięki CGMS była niska w obu grupach. Ciężki incydent hipoglikemii wystąpił u jednego pacjenta w grupie AID. W tym 13-tygodniowym, randomizowanym, kontrolowanym badaniu z udziałem dorosłych z cukrzycą typu 2 leczoną insuliną, AID wiązało się z większą redukcją poziomu hemoglobiny glikowanej niż samo CGMS.
