W Polsce na ulicy rodzice odczuwają niechęć innych
W Polsce coraz częściej można zauważyć tendencję, iż rodzice z dziećmi bywają w przestrzeni publicznej traktowani nieprzychylnie. Pojawia się nie tylko krytyka, ale wręcz hejt – w komentarzach w internecie, na osiedlowych grupach czy choćby w bezpośrednich sytuacjach.
Skąd się to bierze? Czy naprawdę mamy do czynienia z hejtem na dzieci i rodziców, czy może raczej z reakcją na niewłaściwe postawy rodzicielskie?
Prawda jest taka, iż wiele osób, które dziś reagują negatywnie na widok dzieci, ma za sobą przykre doświadczenia. Spotkali się z sytuacjami w przestrzeni publicznej, gdy rodzice byli roszczeniowi, uważali swoje pociechy za "święte krowy", a błędnie rozumiane bezstresowe wychowanie zamieniało się w brak granic i przyzwolenie na wszystko.
A dzieci to przecież mistrzowie testowania. jeżeli nie nauczą się, gdzie są granice (postawione przez dorosłego, którym nim się opiekuje), będą sprawdzać, jak daleko mogą się posunąć.
Nawet rodzice nie lubią... innych rodziców
Na forach i w mediach społecznościowych pojawia się coraz więcej głosów, które to potwierdzają. Oto kilka wypowiedzi z Threads, które były odpowiedziami na post użytkowniczki o nicku "basia_mama_niezwyklych_corek":
"Mam trójkę dzieci i rzeczywiście jest coś takiego, iż nie znoszę cudzych dzieciaków, nie wiem dlaczego, nie wiem, czym to jest spowodowane, ale przebywanie w towarzystwie dzieci innych niż moje własne to dla mnie najgorsza udręka".
"Myślę, iż wielu tym osobom nie przeszkadzają dzieci. Przeszkadzają ich rodzice, a częściej ich brak. Bo samo ciało zatopione w telefonie się nie liczy".
Te głosy pokazują, iż problem nie zawsze leży w dzieciach. Bardzo często chodzi o rodziców, którzy nie reagują, są nieobecni lub leniwi albo oczekują, iż otoczenie będzie wyrozumiałe zawsze i wszędzie.
Dobrym przykładem jest historia, którą opowiedziała mi znajoma. Trafiła na Instagramie na profil ojca chłopca z autyzmem. Na filmiku widać, jak dziecko biega po sali weselnej, pije ze szklanek gości, wkłada palce w ciasta na słodkim stole.
Ojciec przez cały czas nagrywa chłopca, tłumacząc, iż chce "testować" syna w nowych sytuacjach i pokazywać, jak się rozwija. W komentarzach wybuchła burza – wiele osób uznało, iż to skrajny przykład rodzicielskiego egoizmu: rozwój dziecka odbywa się kosztem komfortu i spokoju innych.
I choćby jeżeli tu mamy do czynienia z wyjątkową sytuacją (dziecko z autyzmem i ojciec zajmujący się profilem edukacyjnym w mediach społecznościowych), to pozostaje pytanie: gdzie kończy się troska o własne dziecko, a zaczyna lekceważenie reszty świata?
Bądźmy bardziej wyrozumiali, ale i krytyczni wobec siebie
To jest właśnie sedno problemu. Prawdopodobnie w wielu przypadkach nie chodzi o to, iż ludzie nienawidzą dzieci. Chodzi o to, iż często rodzicielstwo staje się usprawiedliwieniem dla braku odpowiedzialności. Rodzice oczekują, iż inni będą cierpliwi, empatyczni i wyrozumiali, a sami nie zawsze starają się myśleć o otoczeniu.
Dlatego w przestrzeni publicznej narasta frustracja. Nie dlatego, iż ktoś ma coś przeciwko rodzinom, ale dlatego, iż widzi brak równowagi – rodzicielstwo traktowane jako synonim bycia kimś wyjątkowym, o specjalnym statusie, co ma zwalniać z odpowiedzialności.
A im częściej ludzie stykają się z takimi sytuacjami, tym mniej chętnie reagują na dzieci z sympatią i otwartością. Nie uważam, żebym miała kompetencje do dawania innym gotowych recept, ale może warto zacząć od prostego pytania:
Czy moje rodzicielstwo jest dobre dla dziecka, ale równocześnie nie robi krzywdy otoczeniu?
Czy raczej jako rodzic stawiam mur między mną a resztą świata? Bo jeżeli idziemy w tę drugą stronę, to nic dziwnego, iż inni reagują niechęcią. Rodzicielstwo to nie tylko przywilej. To także odpowiedzialność wobec własnych dzieci i wobec ludzi, którzy nas otaczają.
