Zapomniane dzieci: co naprawdę kryje się za słowami wypowiedzianymi w gabinecie psychologa?

„Moi rodzice są ciągle zajęci, albo w telefonach. Dlaczego tu jestem?” – to jedno z wielu poruszających zdań, które dzieci wypowiadają podczas sesji z psychologiem dziecięcym. Te słowa, choć bolesne, często są wyrazem tęsknoty za uwagą i obecnością rodziców.

Psychologowie dziecięcy, zwłaszcza ci pracujący z nastolatkami, często słyszą od swoich pacjentów wyrażenia takie jak: „Nie chcę być w domu”, „Nie czuję się kochany/kochana”, „Nikt mnie nie rozumie”. Te słowa są często wynikiem trudności w relacjach rodzinnych, braku komunikacji czy zaniedbania emocjonalnego.

Współczesne wyzwania, takie jak nadmierne korzystanie z mediów społecznościowych, presja szkolna czy problemy w relacjach rówieśniczych, mogą potęgować uczucie osamotnienia u dzieci i młodzieży. Psychologowie podkreślają, jak ważne jest, aby rodzice byli obecni emocjonalnie, słuchali swoich dzieci i poświęcali im czas.

Warto pamiętać, iż każde dziecko zasługuje na uwagę, miłość i wsparcie. Otwartość na rozmowę, zrozumienie i wspólne spędzanie czasu mogą znacząco poprawić relacje rodzinne i pomóc dzieciom w radzeniu sobie z trudnościami.