Strategie leczenia łuszczycy często nie uwzględniają wieku pacjenta przy wyborze leków biologicznych, co może prowadzić do nieoptymalnych rezultatów terapeutycznych.
Nowe badanie oparte na danych z rejestru BADBIR (British Association of Dermatologists Biologics and Immunomodulators Register) rzuca światło na wpływ wieku na skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leków biologicznych w łuszczycy.
Analiza objęła ponad 14 000 pacjentów z łuszczycą umiarkowaną do ciężkiej w wieku od 16 lat, którzy rozpoczęli leczenie inhibitorami TNF, IL-12/13, IL-17 lub IL-23. Celem badania była ocena wpływu wieku pacjenta na czas trwania terapii biologicznej z naciskiem na identyfikację przyczyny jej przerwania, takich jak wystąpienie działań niepożądanych czy brak skuteczności.
Wyniki badania pokazały, iż pacjenci w wieku 16-24 lat częściej przerywali leczenie inhibitorami TNF ze względu na nieskuteczność w porównaniu z grupą referencyjną (45-54 lata). Z kolei pacjenci w wieku 55-64 lat byli bardziej narażeni na przerwanie leczenia inhibitorami TNF i IL-12/23 ze względu na działania niepożądane. U pacjentów w wieku 65-74 lat ryzyko przerwania leczenia z powodu działań niepożądanych było zwiększone w przypadku inhibitorów TNF, IL-12/23 i IL-17, a u pacjentów w wieku ≥75 lat dotyczyło to wszystkich czterech klas leków biologicznych.
Badanie to dostarcza cennych informacji dla klinicystów, wskazując na konieczność uwzględnienia wieku pacjenta przy wyborze leczenia biologicznego w łuszczycy. U młodszych pacjentów należy rozważyć leki o wysokiej skuteczności, choćby jeżeli wiążą się one z większym ryzykiem działań niepożądanych, podczas gdy u starszych pacjentów priorytetem powinno być bezpieczeństwo terapii.
Wnioski z badania można podsumować krótko: młodzi potrzebują skuteczności, starsi bezpieczeństwa.
