Wczesna reakcja na omalizumab powiązana z długoterminowym efektem leczenia

W obserwacyjnym badaniu kohortowym pacjentów z przewlekłą pokrzywką spontaniczną osoby reagujące na omalizumab miały najdłuższy okres poprawy (mediana 3,9 roku) i wymagały podania niższych dawek podtrzymujących w porównaniu z pacjentami, którzy nie nie odpowiadali na leczenie.

Naukowcy przeanalizowali dane 410 dorosłych z przewlekłą samoistną pokrzywką, którzy rozpoczęli leczenie omalizumabem w latach 2015–2024.

Analiza obejmowała czas reakcji na leczenie, czas do przerwania leczenia, rozpoczęcie kolejnej terapii oraz wzorce dawkowania.

W medianie obserwacji wynoszącej 3,4 roku 47,8 proc. pacjentów przerwało terapię omalizumabem. Tak zwani szybcy respondenci wykazali najdłuższy medianę czasu do przerwania leczenia ze wszystkich przyczyn – 3,9 roku (95 proc. CI, 3,0–5,5), następnie tak zwani opóźnieni respondenci po 2,9 roku (95 proc. CI, 2,2–4,1) oraz osoby reagujace ze spóźnieniem lub zupełnie niereagujące po 1,8 roku (95 proc. CI, 1,2–2,5), z istotnym trendem widocznym w różnych grupach (wskaźnik ryzyka, 1,30; P < 0,005).

Analiza wykazała, iż wskaźniki ponownego leczenia były najwyższe wśród szybkich respondentów (29,3 proc.) w porównaniu z osobami opóźnionymi w reakcji terapeutycznej oraz osobami opóźnionymi lub nieodpowiadającymi na leczenie (odpowiednio 17,5 proc. i 12,2 proc.).

Szybcy respondenci wymagali zwykle mediany dawek poniżej 300 mg/miesiąc. Opóźnieni utrzymywali standardową dawkę, a osoby z opóźnieniem na terapię lub nieodpowiadające wykazywały potrzebę podawania wyższych dawek, z medianą dawek powyżej 300 mg/miesiąc.

– Pacjenci z szybką odpowiedzią na omalizumab zwykle wymagają podawania niższych dawek w czasie. Zaobserwowano u nich dłuższe działanie leku – napisali autorzy, sugerując, iż „badanie powinno być traktowane jako eksploracyjne, zapewniając pragmatyczne ramy dotyczące oczekiwań długotrwałych efektów na podstawie wczesnych wzorców leczenia”.