Jednak kilka było wiadomo na temat ogólnej częstości występowania trądziku i różnic w częstości występowania różnych inhibitorów JAK i leczonej choroby. Problemem tym zajął się zespół naukowców z USA, który dokonał przeglądu systematycznego i metaanalizy stosowania tych inhibitorów. Badacze zidentyfikowali 25 randomizowanych, kontrolowanych badań fazy 2. lub 3., w których zgłaszano trądzik jako zdarzenie niepożądane związane ze stosowaniem inhibitorów JAK. Populacja badania obejmowała 10 839 uczestników (54 proc. mężczyzn, 46 proc. kobiet). Pierwszorzędowym rezultatem było występowanie trądziku po okresie stosowania inhibitorów kinaz janusowych.
Według analizy zbiorczej ryzyko wystąpienia trądziku było znacząco wyższe wśród osób leczonych inhibitorami JAK w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo (iloraz szans [OR], 3,83). Ryzyko wystąpienia trądziku było najwyższe w przypadku abrocytynibu (OR, 13,47), następnie baricytynibu (OR, 4,96), upadacytynibu (OR, 4,79), deuruksolitynibu (OR, 3,30) i deukrawacytynibu (OR, 2,64). Według klasy inhibitorów JAK wyniki były następujące: inhibitory specyficzne dla JAK1 (OR, 4,69), połączone inhibitory JAK1 i JAK2 (OR, 3,43) oraz inhibitory kinazy tyrozynowej 2 (OR, 2,64).
W analizie podgrup ryzyko wystąpienia trądziku było wyższe u pacjentów stosujących inhibitory JAK w leczeniu schorzeń dermatologicznych w porównaniu z pacjentami stosującymi je w leczeniu schorzeń niedermatologicznych (OR, 4,67 vs 1,18). Wiek i płeć nie miały widocznego wpływu na wpływ stosowania inhibitora JAK na ryzyko wystąpienia trądziku.
– Występowanie trądziku po leczeniu pewnymi klasami inhibitorów JAK budzi potencjalne obawy, ponieważ to działanie niepożądane może zagrozić przestrzeganiu zasad leczenia u niektórych pacjentów – stwierdzono w materiale podsumowującym badania. Potrzebne są dalsze badania, „aby scharakteryzować mechanizm leżący u podstaw trądziku związanego ze stosowaniem inhibitorów JAK i określić najlepsze praktyki leczenia”.
Opracowanie: Marek Meissner
