Toczeń rumieniowaty układowy zwiększa ryzyko żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych

Zdjęcie: 123RF


Wyniki analizy uwzględniającej dużą heterogenność włączonych badań wykazały, iż pacjenci z SLE obciążeni są większym ryzykiem sercowo-naczyniowym w porównaniu z populacją ogólną.

Systematyczny przegląd piśmiennictwa oraz metaanaliza czterdziestu pięciu prospektywnych i retrospektywnych badań obserwacyjnych (Bello i wsp.) wykazała częstsze występowanie żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych, zakrzepicy żył głębokich oraz zatorowości płucnej w populacji chorych na toczeń rumieniowaty układowy (systemic lupus erythematosus – SLE), w stosunku do populacji ogólnej.

Wykazano ponadto większe ryzyko żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych u chorych na SLE z towarzyszącymi przeciwciałami antyfosfolipidowymi i zespołem antyfosfolipidowym (antiphospholipid syndrome – APS) w porównaniu z badanymi bez przeciwciał i APS. Częstość występowania żylnych zdarzeń zakrzepowo-zatorowych była większa wśród chorych na SLE w młodszym wieku (poniżej 40. roku życia), w porównaniu ze starszą populacją (41–64 lata). Okres obserwacji w badaniach uwzględnionych w metaanalizie wynosił od 2,5 roku do 15 lat.

Wyniki analizy uwzględniającej dużą heterogenność włączonych badań wykazały, iż pacjenci z SLE obciążeni są większym ryzykiem sercowo-naczyniowym w porównaniu z populacją ogólną. Wykazano, iż zachorowanie na SLE zwiększa ponadczterokrotnie ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (RR/relative risk 4,38). Co więcej, ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej jest większe u pacjentów z SLE i przeciwciałami antyfosfolipidowymi i APS w porównaniu z samym SLE. Kompleksowa terapia chorych na SLE powinna uwzględniać zwiększone ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych w celu prewencji poważnych następstw choroby.

Opracowanie: dr n. med. Marta Madej