Terapia skojarzona niwolumabu z kabozantynibem znacząco poprawia wyniki leczenia u pacjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym (RCC) w porównaniu z monoterapią sunitynibem.
Długoterminowe wyniki badania fazy III CheckMate 9ER potwierdzają, iż terapia skojarzona niwolumabu z kabozantynibem znacząco poprawia wyniki leczenia u pacjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym (RCC) w porównaniu z monoterapią sunitynibem.
Po ponad pięciu latach obserwacji terapia ta wykazała trwałą skuteczność oraz akceptowalny profil bezpieczeństwa, umacniając jej pozycję jako preferowaną opcję w pierwszej linii leczenia.
Przy medianie obserwacji wynoszącej 67,6 miesiąca połączenie niwolumabu (inhibitora PD-1) i kabozantynibu (inhibitora kinazy tyrozynowej) zapewniło:
- medianę przeżycia wolnego od progresji (PFS): 16,4 miesiąca w porównaniu z 8,3 miesiąca w grupie otrzymującej sunitynib (HR 0,58; 95 proc. CI 0,47–0,72),
- medianę całkowitego przeżycia (OS): 46,5 miesiąca dla terapii skojarzonej vs 35,5 miesiąca dla sunitynibu (HR 0,79; 95 proc. CI 0,64–0,97),
- odsetek odpowiedzi obiektywnych (ORR): 55,7 proc. w grupie leczonej niwolumabem i kabozantynibem w porównaniu z 27,4 proc. w grupie sunitynibu.
U 12,4 proc. pacjentów w ramieniu niwolumabu i kabozantynibu osiągnięto całkowitą odpowiedź, w porównaniu z 5,2 proc. w grupie sunitynibu. Odpowiedzi na leczenie były także bardziej trwałe w grupie terapii skojarzonej, z medianą czasu trwania odpowiedzi wynoszącą 30,1 miesiąca w porównaniu z 21 miesiącami dla sunitynibu.
Niwolumab w połączeniu z kabozantynibem wykazywał akceptowalny profil bezpieczeństwa, zgodny z wcześniejszymi obserwacjami. Najczęściej zgłaszane działania niepożądane obejmowały: biegunkę, nadciśnienie, zmęczenie, niedoczynność tarczycy. Działania niepożądane w stopniu 3. i 4. wystąpiły u 65 proc. pacjentów w grupie terapii skojarzonej oraz u 54 proc. pacjentów w grupie sunitynibu.
Długoterminowe wyniki CheckMate 9ER potwierdzają trwałą przewagę niwolumabu i kabozantynibu nad sunitynibem w zakresie przeżycia i skuteczności leczenia. Badanie to dostarcza silnych dowodów na to, iż terapia skojarzona powinna być standardem opieki w pierwszej linii leczenia zaawansowanego RCC, zapewniając pacjentom dłuższe przeżycie oraz większe szanse na kontrolę choroby.
