Sztuczna hibernacja to zorientowana na przyszłość przełomowa technologia podtrzymywania życia. Obejmuje endogenne induktory hibernacji i związaną z nią centralną neuromodulację, które aktywują określone neurony, obniżają centralne ustawianie stałej temperatury, zakłócają normalną stałą temperaturę ciała, sprawiają, iż organizm adaptuje się do zewnętrznego zimnego środowiska.
Zatem badanie mechanizmu sztucznej hibernacji może pomóc w opracowaniu nowych strategii leczenia, bardziej odpowiednich do użytku klinicznego niż metoda chłodzenia w technologii łagodnej hipotermii.
Obecne badania pokazują, iż techniki sztucznej hibernacji mają znaczenie terapeutyczne w przypadku uszkodzenia nerwów po urazie rdzenia kręgowego poprzez hamowanie stanu zapalnego, immunosupresję, obronę oksydacyjną i możliwą ochronę centralną. Wspomagają również naprawę i ochronę układu oddechowego i pokarmowego, sercowo-naczyniowego, ruchowego, moczowego i hormonalnego. Technologie, które są dostępne, to technika łagodnej hipotermii, zastosowanie induktorów hibernacji i technologia centralnej neuromodulacji związanej z hibernacją.
W takiej kolejności należy widzieć zastosowanie tych technologii zależnie od ciężkości urazu. Jako jedna z technik sztucznej hibernacji łagodna hipotermia wstępnie potwierdziła kliniczny wpływ na uszkodzenie rdzenia kręgowego. Ale wady techniczne i bariery stosowania zależne od stanu pacjenta i jego wieku, wraz z poważnymi klinicznymi skutkami ubocznymi, ograniczają jej zastosowanie kliniczne w urazach rdzenia kręgowego.
Jednak tu należy zauważyć, iż techniki te są stosowane często mimo pewności co do ich dojrzałości, ale ich użycie, zwłaszcza przy ciężkich urazach wynikających np. z wypadków komunikacyjnych, jest koniecznością.
Opracowanie: Marek Meissner
