Sylwia Chmielowiec PilchSzczęście to nie przypadek ani dar od losu. To nawyk: coś, co codziennie ćwiczymy lub zaniedbujemy.
Dziecko dorastające wśród ludzi wiecznie niezadowolonych uczy się tego stanu jak języka, przesiąka nim, chłonie emocjonalny klimat domu. To, jakich emocji doświadczamy na co dzień, zależy nie tylko od wydarzeń zewnętrznych, ale przede wszystkim od tego, co pielęgnujemy w sobie: w myślach, relacjach i sposobie reagowania na świat.
Najbardziej zadowoleni z życia są ci, którzy funkcjonują w otoczeniu, w którym czują się bezpieczni, kochani i akceptowani. To właśnie tam, gdzie nie musimy się bać i jesteśmy widziani tacy, jacy jesteśmy, rodzi się dobrostan, a poczucie bezpieczeństwa to najcenniejsza waluta życia.
Nie jest to odkrycie nowe, ponieważ już filozofia mówiła, iż szczęście nie zależy od zewnętrznych warunków, ale od nastawienia umysłu. A jednak od najmłodszych lat uczymy się niezadowolenia: „Pada deszcz, nic nie można robić”, „Nie marudź”, „Nie bądź dziecinny”. Wychowujemy dzieci na dorosłych, którym trudno dostrzegać euforia w prostocie.
A przecież można inaczej. jeżeli chcesz mieć szczęśliwe dzieci, najpierw naucz się być szczęśliwym rodzicem. Gonienie cudzych wzorców szczęścia bywa wyczerpujące, ale budowanie własnego, opartego na radości, satysfakcji i wdzięczności, jest możliwe.
Wielu ludzi żyje w przekonaniu, iż szczęście pojawi się dopiero wtedy, gdy znajdą miłość, osiągną stabilizację finansową albo przeprowadzą się w wymarzone miejsce itd. Tymczasem szczęście jest dostępne tu i teraz, w codzienności. Można się go nauczyć, szukając go nie w chwilach żałoby, rozpaczy czy choroby, bo te stany trzeba przeżyć, ale przede wszystkim w zwyczajnych dniach, drobnych gestach i spokojnych momentach.
Dzieci uczą się przede wszystkim przez obserwację. Dopiero około szóstego roku życia rozwija się w mózgu struktura odpowiedzialna za tworzenie własnych zasad i ocen. Dlatego nasze postawy i sposób mówienia o świecie mają tak ogromne znaczenie, to one kształtują jakość życia młodych ludzi.
Warto więc spojrzeć na życie inaczej: jak na dar. Życie jest piękne, pełne wzruszeń i niespodzianek. Uczy nas akceptacji i pomaga oswajać straty.
W tym procesie niezwykłą rolę odgrywa wdzięczność, uczucie dziś często trywializowane, a jednak jedno z najczystszych, najprawdziwszych. Wdzięczność nie łączy się z lękiem, złością czy zazdrością. To codzienne „dziękuję” za to, co już jest obecne i ważne.
Kiedy dbamy o swój dobrostan, uczymy tego również innych, zwłaszcza dzieci. Bo to my, dorośli, mamy wpływ na swoje emocje i myśli. Możemy je świadomie wybierać, zamiast pozwalać im niepostrzeżenie kierować naszym zachowaniem.
Filozof F. Nietzsche powiedział: „Szczęśliwe dzieci mają szczęśliwych rodziców.” To prawda. Szczęście to trening, niezależny od tego, co posiadasz. jeżeli w domu panuje smutek, zmęczenie i frustracja, dzieci gwałtownie to przejmują.
Czasem to zmęczenie wynika z przepracowania, a czasem po prostu z tego, iż dorośli nie potrafią odpoczywać. Dlatego bycie szczęśliwym wymaga niekiedy rewolucji, zmiany perspektywy. Łatwiej dostrzec to, co nie działa, niż to, co dobre. Ale tej odwrotnej postawy można się nauczyć, choćby jeżeli nie wynieśliśmy jej z domu.
Nawyk pielęgnowania wdzięczności, dostrzegania drobnych przyjemności i prostych euforii może stać się źródłem naszego sukcesu i codziennego spełnienia.
Warto więc monitorować swoje myśli. Szczęście to operowanie w konkretnym „rejonie umysłu”, to świadomy wybór tego, na czym się skupiamy. Bo szczęście nie trafia przypadkiem. Ono pojawia się tam, gdzie jest na nie miejsce.
Więc kiedy stoisz na stabilnym gruncie- ciesz się tym! Co przeżyjesz to Twoje. Zostanie z Tobą na zawsze. Szczęście to część Ciebie, coś czym jesteś.
Sylwia Chmielowiec Pilch – psycholożka
[email protected]
+1 843-252-7653
Wspiera osoby w kryzysach, towarzyszy w odnajdywaniu równowagi i sensu w codzienności. W swojej pracy łączy wiedzę psychologiczną z autentyczną uważnością na człowieka.
www.psychologwusa.com
