Suplementy witaminy D poprawiają jakość życia pacjentów z zespołem jelita drażliwego, nie łagodząc objawów

Nowe dowody na umiarkowanym poziomie sugerują, iż przyjmowanie doustnych suplementów witaminy D może poprawić poziom witaminy D i jakość życia u dorosłych z zespołem jelita drażliwego (IBS).¹ Jednak badanie nie wykazało, iż suplementacja witaminą D łagodziła nasilenie objawów.

„Nasze odkrycia nie powinny być zaskoczeniem dla osób pracujących w tej dziedzinie” – napisali badacze pod kierownictwem Kelly C. Carra z Friedman School of Nutrition Science and Policy na Tufts University w Bostonie. „Zespół jelita drażliwego to choroba o wielu aspektach a witamina D, podobnie jak inne klasyczne składniki odżywcze, wykazuje wrodzoną złożoność w swoich działaniach i interakcjach, wpływając na niezliczone mechanizmy biologiczne”. „Należy zauważyć, iż międzynarodowe zalecenia dotyczące poziomu 25(OH)D w surowicy, w tym zalecenia Towarzystwa Endokrynologicznego, opierają się na pomiarach wyników związanych z zespołem kości, a nie zespołem jelita drażliwego”.

Badania wykazały, iż 82% osób z zespołem jelita drażliwego ma niedobór lub niedostateczny poziom 25-hydroksywitaminy D (25(OH)D) w surowicy.² Pomimo powszechnych niedoborów nie wiadomo, czy zwiększenie poziomu witaminy D poprawi nasilenie objawów i jakość życia.¹

Naukowcy przeprowadzili przegląd systematyczny i metaanalizę, aby sprawdzić, czy zmiany w stężeniu witaminy D wpływają na nasilenie objawów i jakość życia u dorosłych chorych na zespół jelita drażliwego. Zespół wykorzystał dane z baz danych MEDLINE, Centralnego Rejestru Kontrolowanych Badań Cochrane, Global Health, EMBASE i Web-of-Science do 12 sierpnia 2024 r. i ostatecznie uwzględnił 12 badań (RCT, n = 7; interwencje jednoramienne , n = 3; randomizacja mendlowska, n = 2).

Spośród 12 badań w 7 populacjach objętych niedoborami (

Randomizowane badania kontrolowane i jednoramienne badania interwencyjne obejmowały od 40 do 135 uczestników w wieku od 18 do 75 lat. Liczba uczestników dwóch randomizowanych badań Mendla wahała się od 187 028 do 496 946 uczestników i nie podano ich wieku. Badania przeprowadzono w różnych krajach, w tym w Iranie (n = 4), Egipcie (n = 2), Pakistanie (n = 1), Chinach (n = 2), Wielkiej Brytanii (n = 2) i Stanach Zjednoczonych (n = 1).

Uczestnicy randomizowanych, kontrolowanych badań otrzymywali dawki witaminy D od 3000 jm dziennie do 50 000 jm co dwa tygodnie. Zmianę poziomu witaminy D mierzono po 6 do 26 tygodniach.

Metaanalizy tych randomizowanych, kontrolowanych badań wykazały, iż u pacjentów przyjmujących doustnie witaminę D poziom 25(OH)D był podwyższony w porównaniu z placebo (średnia zbiorcza różnica 20,33; 95% przedział ufności). [CI]12,91 do 27,74 ng/ml). Doustne podawanie witaminy D znacząco poprawiło ocenę jakości życia uczestników z niskim poziomem 25(OH)D w surowicy na początku badania (3,19; 95% CI 2,14 do 4,24).

Jednakże u uczestników zaobserwowano nieistotne zmniejszenie nasilenia objawów IBS (-55,26; 95% CI, -55,26 do 3,48). Analizy podgrup dały również podobne wyniki w populacjach z początkowym niedoborem witaminy D (-31,22; 95% CI, -65,61 do 3,18) i nadwagą BMI (-22,23; 95% CI, -65,03 do 20,56).

Z drugiej strony, gdy naukowcy przeanalizowali trzy badania przeprowadzone z jednej strony, zauważyli, iż suplementacja witaminy D łagodziła nasilenie objawów IBS. Spośród 97 analizowanych pacjentów 56,7% przyjmujących witaminę D doświadczyło całkowitej poprawy w zakresie objawów zespołu jelita drażliwego, w tym pełności w jamie brzusznej, wzdęć, zgagi, zaparć i biegunki. Ponadto 36,1% wykazało znaczną poprawę, a 6,2% odczuło umiarkowaną poprawę.

Inne jednoramienne badanie interwencyjne wykazało, iż 12 tygodni suplementacji witaminą D spowodowało, iż 97,5% uczestników uzyskało wyrównany poziom witaminy D, 47,5% bez objawów IBS, a u 52,5% częściowe złagodzenie objawów. Uczestnicy, którzy nie mieli objawów IBS w czasie obserwacji, mieli znacząco wyższy poziom 25(OH)D w porównaniu z tymi, którzy doświadczyli jedynie częściowej ulgi (P = 0,01).

Trzecie jednoramienne badanie interwencyjne również doprowadziło do podobnego wniosku: witamina D nie tylko zwiększyła poziom 25(OH)D (PP

Jeśli chodzi o badania randomizacyjne według Mendla, jedno z nich wykazało, iż nie ma związku przyczynowego między stężeniem 25(OH)D w surowicy a genetycznie przewidywanym ryzykiem rozwoju zespołu jelita drażliwego, co wykazano dzięki ważonej odwrotnej wariancji (P = 0,94), pan Egger (P = 0,95) i średnią ważoną (P= 0,76). Inne badanie wykazało, iż spożycie witaminy D nie było przyczynowo powiązane z zespołem jelita drażliwego (P> 0,01), a stężenie 25(OH)D w surowicy nie było przyczynowo powiązane z zespołem jelita drażliwego (P> 0,05).

„Jest prawdopodobne, iż witamina D (jeśli jest obecna) podkreśla efekt progowy; dlatego uwzględnienie wyjściowego statusu uczestników w kryteriach włączenia i wykluczenia z przyszłych badań może pomóc w zapewnieniu dokładności odpowiedzi na leczenie witaminą D” – napisali naukowcy. „Pilnie potrzebne są przyszłe randomizowane, kontrolowane badania o wystarczającej mocy, aby w pełni wyjaśnić skutki suplementacji witaminą D po kompensacji niewystarczającego lub niedoborowego poziomu 25(OH)D w surowicy u dorosłych z zespołem jelita drażliwego”.

Referencje

1. ^{Carra KC, Taylor SF, Alhemli HF, Wallace TC. Wpływ spożycia i stanu witaminy D na nasilenie objawów i jakość życia u dorosłych z zespołem jelita drażliwego: przegląd systematyczny i metaanaliza. Recenzja czasopisma Journal of Food Science and NutritionOpublikowano w Internecie 5 września 2024 r. doi:10.1080/10408398.2024.2400603}
2. ^{Khayyat Y, Attar S. Niedobór witaminy D u pacjentów z zespołem jelita drażliwego: czy istnieje? Dziennik medyczny Omanu. 2015;30(2):115-118. doi:10.5001/omj.2015.25}