Sparsentan, pierwszy w swojej klasie, doustny podwójny antagonista receptora endoteliny i angiotensyny, wykazuje znaczące korzyści w zmniejszaniu białkomoczu w trudnym do opanowania ogniskowym stwardnieniu kłębuszków nerkowych (FSGS) w porównaniu z blokerem receptora angiotensyny II (ARB) irbesartanem.
– Podwójna blokada receptora angiotensyny endoteliny sparsentanem doprowadziła do częściowej lub całkowitej remisji białkomoczu wcześniej i częściej u pacjentów z FSGS niż sama blokada receptora angiotensyny z irbesartanem – powiedział autor badania dr James Tumlin, MD, z NephroNet Clinical Trials Consortium i Emory University School of Medicine w Atlancie, prezentując wyniki podczas spotklania w National Kidney Foundation w 2025 r.
Wyniki badania o nazwie DUPLEX potwierdzają przeciwbiałkowe i nefroprotekcyjne korzyści sparsentanu u pacjentów z FSGS.
Choroba FSGS jest znana ze swojego agresywnego charakteru – choćby połowa pacjentów z białkomoczem o zasięgu nerczycowym, którzy nie osiągają remisji lub częściowej remisji, zwykle wymaga przeszczepu nerki lub dializ w ciągu 5-10 lat od diagnozy. Badacze wskazują, iż u około jednej trzeciej pacjentów, którzy zostaną poddani przeszczepowi nerki, wystąpi nawrót choroby w przeszczepionej nerce.
Obecne metody terapeutyczne w tej chorobie obejmują leczenie inhibitorami konwertazy angiotensyny (inhibitory ARB, inhibitory kalcyneuryny i sterydy), niestety aż 47% dzieci i 38% dorosłych nie reaguje na takie leczenie.
– Pozostaje niezaspokojona potrzeba dostępu do bezpiecznych i skutecznych metod leczenia, które obniżają białkomocz i zmniejszają ryzyko niewydolności nerek – powiedział dr Tumlin.
Badanie wykazano, iż zmniejszenie białkomoczu jest istotnie związane z przeżywalnością osób z FSGS, a w badaniach przedklinicznych wykazano, iż sparsentan, nieimmunosupresyjny, podwójny antagonista receptora endoteliny angiotensyny, osiąga ten cel. Lek jest w tej chwili zatwierdzony do leczenia nefropatii immunoglobiny A (IgAN). Korzyści ze stosowania sparsentanu w FSGS zaobserwowano również w badaniu fazy II DUET, w którym preparat spowodował zmniejszenie białkomoczu po 8 tygodniach stosowania. Były to znacznie lepsze rezultaty niż te obserwowane po zastosowaniu irbesartanu.
W randomizowanym badaniu fazy III DUPLEX – największym jak dotąd badaniu interwencyjnym w FSGS, sparsentan nie wykazał istotnej różnicy między grupami w porównaniu z irbesartanem w pierwszorzędowym punkcie końcowym, jakim było nachylenie szacowanego współczynnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) po 108 tygodniach.
Niemniej jednak, w oparciu o poprzednie korzystne dane dotyczące białkomoczu, preparat ten został następnie uznany przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) oraz Europejską Agencję Leków za lek sierocy w leczeniu FSGS.
W celu poszerzenia wyników badania DUPLEX i przyjrzenia się bliżej wynikom klinicznym związanym ze zmniejszeniem białkomoczu, dr Tumlin i jego współpracownicy przeprowadzili analizę post hoc, oceniając dalsze dane dotyczące sparsentanu i irbesartanu.
W pierwotnym badaniu pacjenci z FSGS zostali losowo przydzieleni do leczenia sparsentanem w dawce 800 mg/dobę (n = 184) lub irbesartanem w dawce 300 mg/d (n = 187). Badaniem objęto zarówno dzieci, jak i osoby dorosłe. Dzieci były w wieku od 8 do 18 lat, co stanowiło 8,7% w grupie sparsentanu i 10,2% w grupie irbesartanu. Wśród osób dorosłych średni wiek wynosił 41 lat w obu leczonych grupach.
Spośród wszystkich grup wiekowych 90% pacjentów w grupie sparsentanu otrzymało maksymalną dawkę podaną w ulotce, a 90,4% otrzymało maksymalną dawkę irbesartanu.
Wyniki wykazały, iż w przypadku częściowej remisji białkomoczu – zdefiniowanej jako stosunek białka do kreatyniny w moczu, sparsentan miał znacznie wyższy wskaźnik wynoszący 64,7% w porównaniu z 43,9% w przypadku irbesartanu.
Odsetek całkowitej remisji białkomoczu, zdefiniowanego jako UPCR < 0,3 g/g, był również istotnie wyższy w przypadku sparsentanu (18,5% vs 7,5%; RR, 2,47; P = 0,0008).
– Pod koniec 108 tygodni 2,5-krotnie wyższa liczba pacjentów w grupie sparsentanu w porównaniu z irbesartanem osiągnęła całkowitą remisję – podają autorzy badania.
