Nawet nieobciążający, lekki spacer obniża poziom glukozy we krwi po posiłku oraz ciśnienie rozkurczowe u młodych dorosłych z otyłością, a także, w zależności od sposobu chodzenia, może poprawić poziom insuliny – wykazało badanie naukowców z Tajlandii.
Naukowcy przeprowadzili randomizowane badanie krzyżowe w Bangkoku w Tajlandii z udziałem 16 młodych dorosłych w wieku od 18 do 34 lat, ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) co najmniej 25, aby zbadać wpływ różnych wzorców chodzenia o lekkim natężeniu na reakcje kardiometaboliczne poposiłkowe.
Uczestnicy badania w średnim wieku 25 lat ze średnim BMI 29,8 brali udział w czterech 7-godzinnych eksperymentach, z których każdy obejmował inną aktywność: nieprzerwane siedzenie, 30 minut marszu o lekkiej intensywności, 3-minutowy marsz o lekkiej intensywności co 30 minut lub kombinacja obu schematów chodzenia.
Uczestnikom badania mierzono stężenie glukozy, insuliny i trójglicerydów oraz ciśnienie krwi na początku i po 6 godzinach od posiłku. Porównano przyrostowe obszary pod krzywą (iAUC) dla każdego wyniku i średnie ciśnienie krwi w warunkach siedzenia i chodzenia.
Wszystkie interwencje polegające na chodzeniu spowodowały obniżenie stężenia glukozy po posiłku i ciśnienia rozkurczowego w porównaniu z nieprzerwanym siedzeniem. Ciągły 30-minutowy spacer o niskiej intensywności, sam lub w połączeniu z krótkimi 3-minutowymi przechadzkami, również obniżał stężenie insuliny po posiłku. Nie stwierdzono natomiast istotnych różnic w wartościach stężenia trójglicerydów (AUC) i ciśnienia skurczowego pomiędzy czterema warunkami eksperymentu.
„Te wyniki potwierdzają pogląd, że podejmowanie spacerów o małej intensywności, niezależnie od wzorca, przynosi korzyści w zakresie kontroli glikemii. Co więcej, czas i wzorce aktywności fizycznej o małej intensywności mogą być ważnym czynnikiem w zmniejszaniu poposiłkowych stężeń insuliny” – napisali autorzy.
Badanie, którym kierował doktor Waris Wongpipit, z Wydziału Zdrowia i Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Chulalongkorna w Bangkoku w Tajlandii, zostało opublikowane w internetowym wydaniu czasopisma „The Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism”.
Jak wskazano, niewielka liczebność próby uczestników badania może ograniczać możliwość uogólnienia wyników, a krótki czas trwania badania (7-godzinne warunki eksperymentalne) może nie odzwierciedlać długoterminowych efektów.
