Zdarzenia niepożądane przy zastosowaniu sotorasibu z panitumumabem były typowe, nie zanotowano nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa.
Mutacja G12C w genie KRAS występuje u 3-4 proc. chorych na przerzutowego raka okrężnicy (ang. metastatic colorectal cancer, mCRC) i może wiązać się z niekorzystnym rokowaniem. U chorych opornych na chemioterapię standardowe leczenie kolejnych linii obejmuje triflurydynę-typiracyl lub regorafenib, ale wiąże się z niską efektywnością – odsetek odpowiedzi na leczenie wynosi 1-2 proc., a mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, mPFS nie przekracza 2 miesięcy). Leczenie to wiąże się z wieloma działaniami niepożądanymi.
W badaniu klinicznym fazy 1b CodeBreak101 w podgrupie chorych na mCRC odsetek odpowiedzi na leczenie wynosił 30 proc. u chorych otrzymujących sotorasib z panitumumabem w porównaniu z 9,7 proc. u chorych otrzymujących sam sotorasib. Rekomendowana dawka oceniana w fazie 2 badania to 960 mg raz na dobę. Dawkę 240 mg raz na dobę oceniano z uwagi na adekwatności farmakokinetyczne sotorasibu.
Do międzynarodowego, wieloośrodkowego badania klinicznego 3 fazy, CodeBreak300 włączano chorych na chemioopornego mCRC z mutacją G12C w genie KRAS. Chorzy otrzymywali sotorasib w dawce 960 mg raz na dobę w skojarzeniu z panitumumabem (n=53), sotorasib w dawce 240 mg raz na dobę w sojarzeniu z panitumumabem (n=53) lub zgodnie z wyborem badacza triflurydynę-typiracyl albo regorafenib (n=54). Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, mPFS) w ocenie niezależnej zaślepionej komisji zgodnie z kryteriami RECIST 1.1. Kluczowym drugorzędowym punktem końcowym badania był czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) oraz odsetek obiektywnych odpowiedzi na leczenie. Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 7,8 miesiąca mediana PFS wynosiła 5,6 miesiąca oraz 3,9 miesiąca odpowiednio dla dawki 960 mg i 240 mg sotorasibu w porównaniu do 2,2 miesiąca w ramieniu standardowego leczenia kolejnej linii. Dla progresji choroby HR wynosił 0,49 (p=0,006) dla dawki 960 mg sotorasibu oraz 0,58 (p=0,03) dla dawki 240 mg sotorasibu. Odsetek odpowiedzi na leczenie wynosił 26,4% dla dawki sotorasibu 960 mg, 5,7 proc. dla dawki sotorasibu 240 mg oraz 0 proc. dla standardowego leczenia.
Zdarzenia niepożądane w stopniu 3 lub wyższym stwierdzono odpowiednio u 35,8 proc., 30,2 proc. oraz 43,1proc. w ramieniu z chemioterapią. Najczęstsze zdarzenia niepożądane w ramieniu z sotorasibem i panitumumabem obejmowały powikłania skórne oraz hipomagnezemię. Dodanie sotorasibu nie powodowało zwiększenia częstości tych powikłań w porównaniu do monoterapii panitumumabem.
