Rehabilitacja metodą Vojty – podstawowe informacje.

Zdjęcie: Rehabilitacja metodą Vojty – podstawowe informacje.

Metoda Vojty jest w tej chwili jedną z podstawowych metod neurofizjologicznych stosowanych w rehabilitacji niemowląt, dzieci, a także dorosłych. Jej autor, profesor Vaclav Vojta żyjący w latach 1917-2000 był neurologiem dziecięcym, od lat siedemdziesiątych pracował w Kinderzentrum w Monachium. Od początku swojej działalności naukowej interesował się konsekwencjami uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego u najmłodszych dzieci. Usiłował opracować skuteczny sposób na uzyskanie normalizacji nieprawidłowego napięcia mięśniowego, jakie występuje np. w mózgowym porażeniu dziecięcym.

W swojej koncepcji Vojta opierał się na przekonaniu, iż rozwój każdego człowieka przebiega według programu zapisanego w naszym kodzie genetycznym. To właśnie w DNA zapisana jest informacja o tym jakie umiejętności i w jakim czasie mają pojawiać się kolejno podczas rozwoju człowieka. Zdaniem Vojty, jeżeli niemowlę ma uszkodzony ośrodkowy układ nerwowy, stanowi to przeszkodę w realizacji tego prawidłowego, zapisanego w genach programu rozwoju. U takiego dziecka z czasem dojdzie do wykształcenia zastępczych, patologicznych wzorców ruchowych, będzie ono wymagało wsparcia terapeutycznego, gdyż samo nie pokona trudności.

Metoda Vojty opiera się na stymulowaniu u pacjenta prawidłowych wzorców ruchowych zawartych w tzw. odruchowej lokomocji. Wzorce te są możliwe do wyzwolenia u każdego człowieka, dają się powtórzyć dowolną ilość razy, a przede wszystkim oddziałują na całe ciało. Vojta w swojej metodzie wprowadził określenie odruchowego obrotu i odruchowego pełzania, te dwa wzorce odruchowej lokomocji wiążą się z aktywizacją mięśni analogiczną do tej, występującej podczas spontanicznego poruszania się zdrowego człowieka.

Praktycznie metoda polega na stymulacji odpowiednich stref na ciele pacjenta, który ułożony jest w ściśle określonej pozycji wyjściowej. W efekcie możemy zaobserwować rozprzestrzeniające się stopniowo napinanie się poszczególnych mięśni. Zmiany napięcia mięśni ostatecznie mają umożliwić dziecku osiągnięcie konkretnej funkcji np. prawidłowego podporu na przedramionach podczas leżenia na brzuchu.