Przycisk fontanny do picia jest tragicznie źle zrozumiany

Przyciski sprawiają wrażenie magicznych. Naciskasz Tutaja niewidzialne połączenia sprawiają, iż coś się dzieje gdzie indziej. Ale „magiczne” jest prawdopodobnie nie jak opisałbym większość publicznych fontann do picia.

Kto z nas nie podszedł do fontanny z wodą pitną, spodziewając się bulgoczącego strumienia życiodajnej wody, a potem doświadczył miażdżącego rozczarowania marną strużką po naciśnięciu tego przycisku?

Ale zaczynam myśleć, iż to nie wina przycisku picia; to adekwatnie jedne z najbardziej eleganckich guzików na rynku. To jeden z niewielu pozostałych przycisków, których naciśnięcie bezpośrednio i mechanicznie kontroluje wynik. Mają ponad sto lat. A cała akcja dzieje się w odległości jednego cala od samego przycisku.

Kiedy kciukiem popychasz metalowy dysk do środka, naciskasz także przycisk pod przycisk otwierający dziobek wewnątrz wylewka. Wewnątrz znajduje się uszczelka, która blokuje przepływ wody w przypadku wystającego przycisku i puszcza ją po naciśnięciu. Naciśnięcie w dół przesuwa uszczelkę, która zwykle zakrywa małą trąbę wodną wewnątrz mechanizmu, przepuszczając wodę. Następnie można się swobodnie poruszać, napełnić kran i wystrzelić fontannę z szybkością około 0,4 galona na minutę.

Brzmi prosto, prawda? Ale geniusz przycisku fontanny do picia polega na tym, iż można go naprawić modułowo. Cały mechanizm stanowi część samodzielnego wkładu, który można łatwo wyjąć i wymienić.

Szybkie wyszukiwanie patentów pokazuje, iż pomysł na wkład sięga czasów przynajmniej pod koniec lat pięćdziesiątych, a producenci fontann do picia w tej chwili prawie ujednolicili to. „Trzej z naszych czterech konkurentów używają tego samego wkładu” – mówi Bill Epker, weteran z 45-letnim stażem w Haws Corporation, firmie, która rozpoczęła budowę i opatentowanie technologii fontann do picia w 1906 roku. Niezależnie od tego, czy patrzysz na przycisk, czy naciśnięcie pasek lub choćby jeden z tych małych srebrnych guzików na główce kranu, prawie wszystkie mają w środku ten sam wkład, mówi Epker.

Fontanny do picia nie zawsze miały przyciski. Oryginalny projekt Hawsa z 1906 roku miał ciebie ściśnij zestaw uchwytów przypominających szczypcepodobne jak ten wcześniejszy projekt z 1897 roku firmy Hyde Fountain Company. Wiele z najwcześniejszych fontann do picia nie miało w ogóle kontroli – Portland w stanie Oregon, nadal utrzymuje ponad sto „bubblerów” które samodzielnie dostarczają wodę przez 18 godzin dziennie.

Przegląd 15 różnych typów „fontanny sanitarnej” z 1912 roku nie przedstawił ani jednego przycisku, tylko dźwignie, pokrętła, opcjonalny pedał nożny i zawsze działające typy. Jedno zgłoszenie patentowe z 1911 r sugeruje, iż dzieje się tak dlatego, iż przyciski były drogie: „Dotychczas sprzeciw wobec zaworów wciskanych był ich kosztem”.

Ale gigant fontanny do picia Halsey Taylor przynajmniej sobie wyobrażałem przycisk w swoim pierwszym patencie z 1912 r. A do 1928 r. zdecydowanie wydaje się, że: patent z tego roku iż fontanny do picia były „zwykle wyposażone w przyciski” służące do otwierania zaworów – ale bez części nabojowej.

Dlaczego zrezygnowano z dźwigni na rzecz przycisków? Firma Haws, która faktycznie przeszła na tę technologię dopiero w 1984 r., twierdzi, iż konserwacja stała się znacznie łatwiejsza, gdy pojawiły się systemy kasetowe. Nowoczesne mają choćby dedykowane filtry, które zapobiegają tak szybkiemu zatykaniu się elementów wewnętrznych, oraz otwór na śrubokręt, który pozwala każdemu, kto ma mały śrubokręt, regulować wysokość strumienia – zmieniając maksymalną odległość, na jaką uszczelka odsuwa się od wewnętrznego portu wody.

Trudniej je też zniszczyć, ponieważ nie mają dźwigni, którą można by wyłamać, i mają srebrną (lub miedzianą) osłonę dysku, która po prostu obraca się na miejscu, jeżeli spróbujesz ją przekręcić. Jednak przez cały czas można je łatwo naprawić: Haws opatentował wersję w 2006 roku co pozwala serwisantowi łatwo usunąć przycisk i uzyskać dostęp do wkładu dzięki jednego specjalnego klucza.

Ale jak na ironię, jest to brak choćby tej podstawowej konserwacji, która zamienia bełkotki w dryblery, mówi mi Josh Linn, menadżer produktu technicznego Haws. Wiele osób wymaga jedynie wyczyszczenia filtra siatkowego lub wyregulowania śruby wysokości – mówi. Jeden z właścicieli firmy zwykł nosić ze sobą mały śrubokręt, gdziekolwiek szedł, żeby naprawić kapiącą fontannę. Epker twierdzi, iż jeżeli chcesz spróbować sam, największy będzie śrubokręt z płaską końcówką 1/8 cala.

Nie żebyś musiał to robić w USA, gdzie gówniane publiczne korzystanie z fontanny jest technicznie niezgodne z prawem! Ustawa o osobach niepełnosprawnych Amerykanów ich wymaga wystrzelić strumień wody o wysokości co najmniej czterech cali. Kontroluje także „nie wymaga mocnego chwytania, ściskania ani skręcania nadgarstka”, a do działania fontanna nie może udźwignąć więcej niż pięć funtów siły z jednej ręki.

Zanim więc zrzucisz winę na ten przycisk, może daj znać lokalnemu wydziałowi parków, iż wymaga naprawy?

Czysto fizyczne przyciski fontanny do picia mogą nie pozostać na zawsze. Niektóre chłodzone fontanny do użytku w pomieszczeniach korzystają już z mikroprzełączników i elektromagnesów do dozowania produktu, a wiele napełniaczy butelek z wodą wykorzystuje czujniki bez użycia rąk zamiast przycisków. Mimo to wiele osób wybiera teraz także wodę butelkowaną większość wody butelkowanej w USA to ponownie filtrowana woda z kranu i jest niekoniecznie czystsze.

Haws twierdzi jednak, iż przynajmniej klienci otrząsnęli się z zakupu czujników głośnomówiących normalna fontanny do picia teraz, gdy pandemia covid-19 ucichła. „Powiedziałbym, iż ludzie coraz częściej wracają do obsługi mechanicznej” – mówi kierownik ds. marketingu Mike Wilhelm. „Mniej rzeczy może się zepsuć, z biegiem czasu łatwiej jest to utrzymać.”

Na razie przycisk jest po prostu bardziej niezawodny.