Eksperci EULAR wydali rekomendacje dotyczące diagnostyki i leczenia przewlekłego niebakteryjnego zapalenia kości u dorosłych. Zostały one przedstawione na łamach „Annals of Rheumatic Diseases”.
Jest to nie tylko pojedyncza jednostka chorobowa, ale heterogenne spektrum chorób dotykających głównie dzieci i dorosłych. w tej chwili do opisu tej grupy stosuje się wiele terminów, w tym przewlekłe niebakteryjne zapalenie kości i szpiku, przewlekłe nawracające wieloogniskowe zapalenie kości i szpiku, zapalenie błony maziowej, zespół zapalenia kości, rozsiane stwardniające zapalenie kości i szpiku, krostkowe zapalenie stawów i kości, hiperostoza mostkowo-obojczykowa i kilka innych, rzadszych. Definicja choroby jest złożona ze względu na jej szeroki obraz kliniczny i pokrywanie się z innymi autozapalnymi schorzeniami układu mięśniowo-szkieletowego.
Z powyższych względów eksperci EULAR wydali rekomendacje dotyczące diagnostyki i leczenia tej grupy chorób u dorosłych. Najważniejsze z nich to:
- dorośli z podejrzeniem przewlekłego zapalenia kości powinni być diagnozowani i leczeni przez wielodyscyplinarny zespół pod przewodnictwem specjalisty w tej dziedzinie, najlepiej reumatologa,
- należy dążyć do długoterminowej obserwacji wszystkich chorych, a w przypadku jej przerwania należy poinformować pacjentów, iż ich stan może w przyszłości powrócić z podobnymi, ale odmiennymi cechami i miejscami zmian,
- należy przeprowadzić ocenę kliniczną ze szczególnym uwzględnieniem dodatkowych cech i spełnienia kryteriów klasyfikacji spondyloartropatii i łuszczycowego zapalenia stawów,
- należy przeprowadzić rutynowe badania laboratoryjne obejmujące morfologię z rozmazem, markery stanu zapalnego, czynność nerek, aktywność fosfatazy zasadowej, stężenie wapnia, witaminy D, parathormonu i fosforanów; należy rozważyć oznaczenie anty-CCP, RF, HLA-B27 (w zależności od prezentowanych objawów),
- należy wykonać obrazowanie podejrzanego o chorobę obszaru, nadając priorytet metodzie odpowiedniej do oceny zarówno aktywności, jak i zmian strukturalnych; Preferowane jest badanie MR, ale rozsądną alternatywą jest połączenie tomografii z radioznacznikiem lub PET,
- należy ocenić aktywność choroby na podstawie objawów klinicznych i parametrów radiologicznych (obrzęk szpiku kostnego lub zwiększony wychwyt znacznika w zmianach podejrzanych klinicznie i/lub radiologicznie) przy jednoczesnym uwzględnieniu obecności ogniskowych objawów zapalnych i podwyższenia poziomu markerów stanu zapalnego.
Kompletne wytyczne wraz z uzasadnieniem poszczególnych rekomendacji jest dostępne w języku angielskim pod linkiem.
