Oksytocyna podawana donosowo dwa razy dziennie wiąże się z poprawą funkcjonowania społecznego, jakości życia i ogólnych objawów u dorosłych z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) – wykazały wyniki małego randomizowanego badania kontrolnego.
„Jednym z wyzwań dla dorosłych z autyzmem są słabe interakcje społeczne i trudności w nawiązywaniu przyjaźni. Niewystarczające wsparcie społeczne ze strony rówieśników, przyjaciół i członków rodziny może przyczynić się do samotności u nastolatków z ASD, co z kolei prowadzi do niepokoju, smutku i izolacja społeczna” – podkreśla badaczka Saba Faraji Niri, adiunkt psychiatrii na Uniwersytecie Nauk Medycznych w Teheranie.
Najnowsze dane z USA pokazują, iż jest to zjawisko stosunkowo powszechne. Ponadto wcześniejsze badania sugerują, że oksytocyna podawana donosowo znacznie zwiększa aktywność obszarów mózgu, które odgrywają rolę w nawiązywaniu interakcji społecznych.
Aby ocenić efekty terapeutyczne i bezpieczeństwo oksytocyny podawanej donosowo, badacze losowo przydzielili 39 dorosłych pacjentów z ASD do grupy otrzymującej oksytocynę donosową lub placebo w dawce 24 jednostek podawanych co 12 godzin przez 8 tygodni.
Uczestnicy byli zobowiązani odstawić wszystkie leki psychotropowe na co najmniej 8 tygodni przed przystąpieniem do badania. Oceniano ich na początku badania oraz w 4. i 8. tygodniu przy użyciu skali autyzmu, poprawionej skali diagnostycznej Aspergera Ritvo (RAADS-R), skali reakcji społecznej (SRS), skali globalnego wrażenia klinicznego (CGI) oraz kwestionariusza Światowej Organizacji Zdrowia Quality of Life-BREF (WHOQL-BREF). Oceniono także zdarzenia niepożądane.
Osoby otrzymujące oksytocynę donosowo wykazały poprawę kliniczną w wynikach RAADS-R (P = 0,010), a także w podskali komunikacji społecznej SRS (P = 0,002) i skali CGI (P = 0,000) oraz fizycznych (P = 0,004), psychologicznych (P = 0,006) i relacji społecznych (P = 0,046) WHOQL-BREF.
Jednak mimo iż wyniki były pozytywne, na tym etapie nie można wyciągnąćżadnych ostatecznych wniosków. Badanie miało kilka potencjalnych czynników zakłócających. Obejmowały one różnice w wyjściowym stężeniu endogennej oksytocyny wśród uczestników, a także różnice w wymaganych dawkach terapeutycznych, które dostosowywano ze względu na wiek i płeć. Obecność chorób współistniejących i interakcje z innymi metodami leczenia również mogą mieć wpływ na wyniki.
