Od czasu wprowadzenia terminu MAFLD (metabolic dysfunction-associated fatty liver disease; definicję przyjęto w 2020 roku) zidentyfikowano najważniejsze obszary, w których wykazano wyższość nowo zdefiniowanego zaburzenia nad tradycyjną terminologią NAFLD, w tym w zakresie ryzyka śmiertelności wątrobowej i pozawątrobowej, powiązań chorobowych oraz identyfikacji grup wysokiego ryzyka.
Dodatkowo MAFLD została przyjęta przez wiele wiodących towarzystw naukowych ze względu na zwięzłe kryterium diagnostyczne oraz usunięcie wymogu wykluczania współistniejących chorób wątroby. Niemniej NAFLD wciąż mieści się w szerokim kręgu pacjentów, których można sklasyfikować jako osoby z MAFLD; powoduje to, iż wciąż pojawiają się ważne doniesienia odnoszące się do tej nieco węższej grupy chorych.
Na łamach wspomnianego czasopisma przedstawiono wyniki badania oceniającego ryzyko sarkopenii u pacjentów obciążonych NAFLD; w tym celu zespół naukowców ze Stanów Zjednoczonych i Korei Południowej dokonał analizy danych aż 52 815 mężczyzn i kobiet w wieku 20 lat lub starszych, którzy przeszli co najmniej dwa badania kontrolne obejmujące analizę impedancji bioelektrycznej (szacującej masę mięśni szkieletowych) i badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej; NAFLD oceniano dzięki ultrasonografii, a jego nasilenie oceniano dzięki skali zwłóknienia NFS.
Wykazano, iż w ciągu 5 lat obserwacji u osób z NAFLD masa mięśni szkieletowych spadła o średnio 281,3 g w porównaniu z 225,2 g u osób zdrowych, a różnica osiągnęła istotność statystyczną. Powyższą zależność potwierdziła analiza skorygowana wieloma zmiennymi – w tym przypadku różnica w 5-letniej zmianie masy mięśniowej wyniosła prawie 40 g. Ponadto, gdy pacjentów z NAFLD analizowano w ramach podgrup ciężkości schorzenia, wykazano, iż utrata masy mięśni szkieletowych była znacznie szybsza u osób ze średnim do wysokiego stopnia zwłóknieniem w porównaniu z osobami z niewielkim nasileniem zmian.
Z uwagi na istotnie większe ryzyko sarkopenii autorzy badania sugerują, iż pacjenci z NAFLD mogą wymagać badań przesiewowych i wczesnej interwencji, aby złagodzić (jakże niebezpieczną w przypadku wystąpienia ostrych chorób) utratę masy mięśni szkieletowych.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
