Stany chorobowe, w zależności od stopnia nasilenia, praktycznie zawsze wzbudzają w nas niepokój. Stres psychologiczny jest zwykle nieodłączną częścią tego okresu, który może trwać od kilku dni do kilku lat, a choćby – całe życie. Proces leczenia jest walką, która niesie ze sobą wiele wyzwań, emocji oraz wyrzeczeń. Na zdrowie nie składa się jedynie brak schorzeń, ale również dobrostan psychiczny, społeczny oraz duchowy pacjenta.
Proces ten nie zależy jednak jedynie od odpowiednio dobranej terapii leczniczej przez medyka. Postawa pacjenta wobec choroby, czyli „Stosunek pacjenta do faktu zachorowania i sytuacji związanych z leczeniem i rehabilitacją” odgrywa tutaj kluczową rolę, która może przesądzić o losie chorego. Jakie postawy możemy więc wyróżnić?
Postawa wobec choroby to wypadkowa komponentów poznawczych, emocjonalnych oraz poznawczo-behawioralnych pacjenta. Odczuwany lęk, nadzieja, wiedza o chorobie i jej konsekwencjach, motywacja do wyzdrowienia, dotychczasowe doświadczenia oraz wiele innych czynników będzie kształtować stosunek chorego do przeżywanego w tej chwili stanu.
Możemy wyróżnić 3 postawy charakteryzujące daną osobę w obliczu choroby:
1. Sprzyjającą procesowi leczenia – stan ten charakteryzuje się wysoką świadomością swojego położenia. Pacjent akceptuje i rozumie, przez jaki proces przechodzi jego organizm, stara się przestrzegać zaleceń lekarskich, postępować zgodnie z zaleconą formą terapii, poszerza swoją wiedzę na temat choroby, widzi możliwość powrotu do pełnej sprawności lub poprawy funkcjonowania. Oczywiście towarzyszą tutaj również ciężkie emocje takie jak: strach, smutek, stan żałoby. Nie są jednak dominujące i nie dyktują w 100% podejmowanych kroków.
2. Ambiwalentną – charakteryzuje się połączeniem pewnych czynników, które sprzyjają procesowi leczenia z tymi, które wpływają na niego negatywnie.
3. Niesprzyjająca procesowi leczenia – możemy tutaj rozróżnić dwa jej rodzaje:
· Niesprzyjającą z przewagą lęku – choremu towarzyszą głównie negatywne myśli, jego przyszłość rysuje w ciemnych barwach, nie wierzy, iż kiedykolwiek wróci do pełnej sprawności, nie widzi możliwości poprawy swojego stanu. Osoba taka będzie miała bardzo zniekształcony obraz choroby: „Niedługo umrę”. Będzie wybiórczo współpracować z personelem medycznym i nadmiernie oszczędzać się, wysługując się przy tym innymi.
· Niesprzyjająca z przewagą braku akceptacji – chory w sposób selektywny przyjmuje informacje o swoim stanie, bagatelizuje zalecenia lekarskie, jest nadmiernie optymistyczny, nie potrafi dostrzec negatywnych konsekwencji forsowania się. Trudno uświadomić mu, iż musi zmodyfikować swój dotychczasowy styl życia i nauczyć się zdrowych nawyków, np. żywieniowych.
Po całość artykułu zapraszamy pod poniższy link.
