Międzynarodowy zespół naukowo-kliniczny zajął się problemem leczenia powikłań przy ciężkich ranach oparzeniowych. Występują w nich często stany hipermetaboliczne spowodowane podwyższeniem poziomu cytokin prozapalnych i hormonów stresu.
Stany hipermetaboliczne są zagrażającym życiu zespołem chorobowym, w którym na skutek różnych przyczyn dochodzi do szybkiego uwolnienia hormonów tarczycy. Efektem są zaburzenia wielonarządowe przebiegające z wysoką gorączką, pobudzeniem, niepokojem, tachykardią, wymiotami i biegunką, często także zaburzeniami krążenia.
Hipermetabolizm, jeżeli nie zostanie wygaszony, może prowadzić do katabolizmu białek mięśniowych, wywołując osłabienie, infekcje i opóźnione gojenie się ran.
Klinicyści postanowili zastosować oxandrolon – środek anaboliczny z niewielkimi skutkami ubocznymi. Naukowcy zamierzali sprawdzić, jak jego zastosowanie wpłynie na beztłuszczową masę ciała (LBM) u pacjentów z ciężkimi oparzeniami. Przeprowadzono badanie podwójnie ślepe, randomizowane i kontrolowane placebo w szpitalnym ośrodku leczenia oparzeń.
Czternastu pacjentów z ciężkimi oparzeniami podzielono losowo na dwie grupy – grupę oxandrolonu i grupę placebo. Oxandrolon podawano w dawce 0,1 mg/kg dwa razy dziennie przez 14 kolejnych dni. Szacowaną beztłuszczową masę ciała (eLBM) dla każdej grupy mierzono przy przyjęciu (dzień 0) i dzień 14. Beztłuszczowa masa ciała zmniejszyła się znacząco z 48,69 ą7,71 do 46,70 ą7,96 w grupie placebo. Nie było znaczącego spadku LBM w grupie oxandrolonu. Delta LBM przed i po leczeniu wynosiła 0,38 ą1,64 w grupie oxandrolonu i –1,32 ą1,23 w grupie placebo. Podczas podawania w grupie oxandrolonu nie wystąpiły żadne niepożądane skutki.
Jak stwierdzono, oxandrolon jest skuteczny jako środek pomocniczy, zapobiegający katabolizmowi mięśni jako skutkowi hipermetabolizmu u pacjentów z ciężkimi oparzeniami.
Opracowanie: Marek Meissner
