Osseina (inaczej: osseomukoid) to organiczna substancja międzykomórkowa znajdująca się w tkance kostnej każdego człowieka. Odpowiada za utrzymanie wysokiej elastyczności i wytrzymałości kości, a jej produkcja jest możliwa dzięki osteoblastom (komórkom kościotwórczym). W swoim składzie zawiera m.in. kolagen – białko budujące ciało człowieka. Wraz z upływem lat ilość i jakość osseiny maleje, co powoduje liczne problemy zdrowotne związane z aparatem ruchu, choćby chorobę zwyrodnieniową stawów, a także bóle stawów.
Właściwości fizyczne kości
Kość zawdzięcza swoją sprężystość podłożu organicznemu, natomiast dzięki zawartości dużej ilości soli mineralnych jest również wytrzymała na uszkodzenia czy siły zewnętrzne, takie jak ucisk czy ciśnienie. Szacuje się, iż wytrzymałość tkanki kostnej na rozciąganie można porównać do wytrzymałości żelaza lanego, natomiast wytrzymałość tkanki kostnej na ciśnienie do żelaza kutego. Kość jest mniej odporna na zginanie, dlatego gdy jest ono znaczne może dojść do złamania.
Wytrzymałość osseiny jest mniejsza od wytrzymałości tkanki kostnej, jednak najmniejszą wytrzymałość spośród wszystkich tkanek związanych z aparatem ruchu ma chrząstka stawowa. Aby szkielet mógł prawidłowo funkcjonować (zapewniać lokomocję, stanowić podporę itd.) wszystkie jego elementy powinny mieć wysoką kondycję.
Co zawiera osseina?
W składzie osseiny znajdziemy przede wszystkim:
- włókna kolagenowe, głównie typu I;
- białka niekolagenowe, głównie osteonektynę i osteokalcynę;
- proteoglikany;
- mukopolisacharydy;
- sole mineralne, zwłaszcza wapń, fosfor i magnez.
Dzięki tak dobranemu składowi substancja międzykomórkowa może spełniać swoje funkcje.
Osseina – funkcje
Osseina zbudowana jest z bezpostaciowej substancji podstawowej (są nią przede wszystkim mukopolisacharydy) oraz z rozmieszczonych w niej włókien kolagenowych. Substancja podstawowa odpowiada głównie za elastyczność i sprężystość tkanki kostnej, natomiast włókna kolagenowe nadają jej wytrzymałość. Dzięki temu kości są odporne na ściskanie i ciśnienie wewnętrzne, nie łamią się podczas chodzenia czy lekkiego upadku (wyjątkiem są osoby z osteoporozą), a także nie odkształcają się np. podczas silnego uścisku dłoni.
W substancji międzykomórkowej zawieszone są jamki kostne, w których natomiast lokalizują się komórki kostne (osteoblasty). Dzięki osteoblastom możliwa jest odbudowa tkanki kostnej oraz sprawne i szybkie gojenie się złamań czy pęknięć.
Osseina – suplement diety
Na rynku spotkać można suplementy diety będące kompleksem osseiny i hydroksyapatytów. W składzie znaleźć można różnego rodzaju składniki organiczne macierzy kostnej. Sugeruje się, iż ich regularne przyjmowanie może wpływać pozytywnie na procesy przebudowy tkanki kostnej i poprawiać przebieg rekonwalescencji po złamaniach kości. Suplementy te zaleca się także chorym na osteoporozę, aby poprawić gęstość i jakość tkanki kostnej. Wiele osób wskazuje na skuteczność tego typu preparatów, choć nie zostało to potwierdzone badaniami klinicznymi.
Należy zachować ostrożność, ponieważ przewlekłe (zbyt długie) stosowanie osseiny wiąże się z bardzo dużym ryzykiem rozwoju kamicy nerkowej pochodzenia wapniowego. Przeciwwskazaniami do przyjmowania preparatu są także:
- hiperkalcemia;
- hiperkalciuria;
- kamica nerkowa;
- zwapnienie tkanek;
- ciężka niewydolność nerek.
Polecane produkty:
|
Kolagen naturalny w kapsułkach
Skład produktu to wyłącznie naturalny, rybi kolagen. Dzięki temu jest on aktywny biologicznie, a także bardzo wysokiej wchłanialności. Zobacz więcej... |
|
Kolagen w proszku na stawy, kości i skórę
Kolagen bioalgi zawiera aż 97% hydrolizowanego kolagenu. Jego opatentowana formuła sprawia, iż wchłanialność jest na bardzo wysokim poziomie. Wspomaga łagodzenie objawów już istniejących chorób stawów, dodatkowo zapobiegając pojawianiu się nowych. Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, Tom I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.
- Litwin J., Mirecka J., Kompendium histologii, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002.
- Sawicki W., Histologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003.
