Dodanie analogu somatostatyny lanreotydu do inhibitora mTOR, ewerolimusu, znacząco wydłużyło czas przeżycia bez progresji choroby u pacjentów z nieoperacyjnymi lub nawrotowymi nowotworami neuroendokrynnymi żołądka, jelit i trzustki w porównaniu z samym ewerolimusem.
Jak przekonuje dr Susumu Hijioka z Oddziału Onkologii Wątroby, Dróg Żółciowych i Trzustki Narodowego Centrum Onkologii w Tokio w Japonii, taka kombinacja leków „ma potencjał, aby stać się nowym standardem leczenia pierwszego rzutu” w przypadku dobrze zróżnicowanych nowotworów neuroendokrynnych żołądka i jelit stopnia 1./2., które mają niekorzystne czynniki prognostyczne.
Zdaniem dr. Hijioki, który przedstawił wyniki badania klinicznego fazy III STARTER-NET podczas sympozjum Amerykańskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej (ASCO) poświęconego nowotworom przewodu pokarmowego w 2025 r. w San Francisco, te nowotwory, kiedyś uważane za rzadkie, stają się coraz powszechniejsze.
Standardowym leczeniem nieoperacyjnych, nieczynnych guzów neuroendokrynnych żołądka i jelit w stopniu 1. lub 2. jest monoterapia z zastosowaniem terapii celowanej, ewerolimusu lub analogu somatostatyny. Wcześniejsze doniesienia sugerowały korzyści ze skojarzenia ewerolimusu z analogiem somatostatyny w tej grupie pacjentów. Jednak połączenie lanreotydu i ewerolimusu nie było dotychczas badane – powiedziała w oświadczeniu ekspertka ASCO, dr n. med. Laura Vater, MPH, z Indiana University Simon Cancer Center w Indianapolis.
– Wprowadzenie tej nowej opcji leczenia przynosi korzyści pacjentom, ponieważ poszerza ich wybór metod leczenia i potencjalnie poprawia rokowanie i jakość życia – wyjaśniła.
Dr Hijioka przedstawił tymczasową analizę 145 pacjentów z STARTER-NET. Pacjenci mieli histologicznie udowodnione nieoperacyjne przerzutowe lub nawracające guzy neuroendokrynne żołądkowo-jelitowo-trzustkowe stopnia 1. lub 2. Dodatkowe kryteria włączenia obejmowały stan sprawności ECOG od 0 do 2 oraz indeks Ki-67 od 5 proc. do 20 proc. lub indeks Ki-67 mniejszy niż 5 proc. z rozproszonymi przerzutami do wątroby.
Pacjentów przydzielono losowo (w stosunku 1 : 1) do grupy otrzymującej monoterapię ewerolimusem (10 mg/d) lub do grupy otrzymującej skojarzenie ewerolimusu (10 mg/d) i lanreotydu (120 mg co 28 dni).
Mediana przeżycia bez progresji (pierwotny wynik) wynosiła 29,7 miesiąca w grupie ewerolimusu plus lanreotyd w porównaniu z 11,5 miesiąca w grupie monoterapii ewerolimusem (stratyfikowany współczynnik ryzyka 0,38). Prawdopodobieństwo predykcyjne wykazania wyższości terapii skojarzonej wynosiło 98,1 proc. Na podstawie wyników skuteczności badanie zostało zakończone przedwcześnie.
Odsetek odpowiedzi obiektywnej wyniósł 23,0 proc. w przypadku leczenia skojarzonego i 8,3 proc. w przypadku monoterapii ewerolimusem, a odsetek kontroli choroby wyniósł odpowiednio 92 proc. i 84,5 proc. w obu grupach.
Wskaźnik przeżycia rocznego był podobny w obu grupach — 96,2 proc. w grupie ewerolimusu z lanreotydem i 97,0 proc. w grupie monoterapii ewerolimusem.
Zaobserwowano łącznie 13 zdarzeń: 11 zgonów nastąpiło z powodu choroby podstawowej, jeden z powodu innej choroby, a jeden z nieznanej przyczyny. Nie zgłoszono jednak żadnego zgonu związanego z leczeniem. Zarówno toksyczność hematologiczna, jak i niehematologiczna występowały częściej w grupie otrzymującej leczenie skojarzone.
Działania niepożądane stopnia 3. lub wyższego wystąpiły u 35,6 proc. pacjentów w grupie ewerolimusu plus lanreotyd i 14,9 proc. pacjentów w grupie ewerolimusu. Najczęstszymi z nich były hiperglikemia (9,1 proc. w przypadku terapii skojarzonej i 1,1 proc. w przypadku monoterapii), zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (odpowiednio 8,0 proc. i 4,6 proc.) i zmęczenie (odpowiednio 5,7 proc. i 1,1 proc.).
