Badacze zastosowali dwa biopolimery glikozaminoglikanów (GAG): kwas hialuronowy (HA) i siarczan chondroityny (CS). Zmodyfikowano je chemicznie dzięki karbodiimidów, czyli związków organicznych stosowanych głównie jako czynniki kondensujące w reakcjach sprzęgania, np. w syntezie peptydów, tak by ułatwić absorpcję oraz uwalnianie tlenku azotu (NO).
W wyniku tej modyfikacji zarówno kwas hialuronowy, jak i siarczan chondroityny uwalniały 0,2–0,9 μmol NO na 1 mg GAG do płynu pobranego z rany z okresami półtrwania uwalniania NO w zakresie od 20 do 110 minut. Te glikozaminoglikany wykazywały silne działanie bakteriobójcze o szerokim spektrum działania przeciwko trzem szczepom Pseudomonas aeruginosa i Staphylococcus aureus o różnym stopniu antybiotykooporności.
Stwierdzono również, iż wydzielanie NO przez glikozaminoglikany w badaniach in vivo zmniejsza aktywację mysiego TLR4, co pokazuje, iż lek wykazuje mechanizmy przeciwzapalne. Testy adhezji i proliferacji in vitro wykorzystujące ludzkie fibroblasty skóry i keratynocyty naskórka wykazały różnice w zależności od budowy GAG, pochodzenia alkiloamin i profilu uwalniania NO.
Jak stwierdzono w trakcie następnych badań na modelu rany zakażonej P. aeruginosa, lepszym czynnikiem uwalniania tlenku azotu jest siarczan chondroityny. Sprzyja on gojeniu się ran, ich przyspieszonemu zamykaniu się oraz zmniejszeniu zagrożenia patogenami. w tej chwili rozpoczynają się testy kliniczne nowego terapeutyku.
Opracowanie: Marek Meissner
