Nieleczona dna moczanowa charakteryzuje się gromadzeniem się kryształów moczanu sodu, odpowiedzialnych za nawracające zaostrzenia, które zwykle są oddzielone fazami bezobjawowymi. Częstość występowania choroby wynosi od 1 do 4 proc. populacji ogólnej, jednak odsetek ten wzrasta do 10 proc. u mężczyzn i 6 proc. u kobiet w wieku powyżej 80 lat. Roczna zapadalność z kolei to 2, 3 przypadki na 1000 osób. Niestety, dane epidemiologiczne wskazują na wzrastającą liczbę przypadków, prawdopodobnie z powodu złych nawyków żywieniowych, takich jak fast foody, brak aktywności fizycznej, zwiększoną częstość występowania otyłości i zespołu metabolicznego.
Zespół naukowców z Francji, Holandii i Rumunii przeprowadził badanie, którego celem było scharakteryzowanie profili zapalnych dny moczanowej w różnych fazach choroby. W tym celu dokonano pomiaru 92 białek związanych ze stanem zapalnym w próbkach osocza osób chorujących na dnę moczanową; próbki pobierano w momencie zaostrzenia dny, w fazie po klinicznym ustąpieniu choroby i po osiągnięciu docelowego poziomu moczanów w surowicy.
W sumie 21 nowych biomarkerów zapalnych uległo zróżnicowanej ekspresji w trzech podanych punktach czasowych. Poziomy czterech z tych białek (interleukiny 6, CSF-1 VGFR-A, i TNFSF14) istotnie wzrosły podczas zaostrzenia dny moczanowej w niezależnej kohorcie. Idąc dalej, największą krotność wzrostu podczas zaostrzenia choroby osiągnęły interleukina 6 i TNFSF14. Ostatnie z wymienionych białek było wytwarzane w stawie objętym stanem zapalnym i wzmacniało odpowiedź zapalną indukowaną przez stymulację lipopolisacharydami i kryształami moczanów oraz odwrotnie - blokada TNFSF14 zmniejszała odpowiedź zapalną. Dodatkowo polimorfizmy pojedynczych nukleotydów TNFSF14 wpływały na zdolność komórek szpikowych do wytwarzania cytokin zapalnych.
Wydaje się, iż właśnie TNFSF14, biało należące do nadrodziny czynnika martwicy nowotworu, jest bardzo obiecującym celem dla przyszłych farmakoterapii zaostrzeń dny moczanowej.
