Nowe badania wykazały, iż terapia teclistamabem – przeciwciałem bispecyficznym u pacjentów z opornymi chorobami autoimmunologicznymi – doprowadziła do remisji bez leczenia u sześciu z dziesięciu pacjentów. Zespół uwalniania cytokin był łagodny i można go było kontrolować.
Naukowcy ocenili bezpieczeństwo i skuteczność teclistamabu, bispecyficznego przeciwciała, które blokuje CD3 na limfocytach T oraz antygen dojrzewania limfocytów B na limfocytach B i komórkach plazmatycznych.
W badaniu wzięło udział 10 pacjentów z sześcioma różnymi opornymi chorobami autoimmunologicznymi (mediana wieku 55 lat; 60 proc. kobiet), których obserwowano przez okres do 15 miesięcy; wśród pacjentów znalazły się trzy osoby z twardziną układową, jeden z pierwotną chorobą Sjögrena, dwóch z idiopatycznym zapaleniem mięśni, jeden z reumatoidalnym zapaleniem stawów, jeden z chorobą Gravesa-Basedowa i dwóch z chorobą związaną z immunoglobuliną G4. U pacjentów nie zaobserwowano poprawy po leczeniu więcej niż trzema lekami immunomodulacyjnymi; dawkę glikokortykosteroidów zmniejszono do poniżej 5 mg/d, a wszystkie inne leki immunosupresyjne odstawiono przed rozpoczęciem podawania teclistamabu.
Teclistamab podawano w schemacie dawkowania stopniowego przez 5 dni w warunkach szpitalnych – dawki 0,06 mg/kg w 1. dniu, 0,3 mg/kg w 3. dniu i 1,5 mg/kg w 5. dniu – a następnie podawano pojedynczą dawkę podtrzymującą 1,5 mg/kg po 4 tygodniach. Monitorowano spadek liczby limfocytów B, występowanie zespołu uwalniania cytokin i zmiany w poziomach autoprzeciwciał specyficznych dla danej choroby.
Zmniejszenie liczby limfocytów B
Teclistamab spowodował zmniejszenie liczby limfocytów B, a mediana czasu trwania aplazji limfocytów B wynosiła 157 dni; u wszystkich pacjentów liczba wolnych łańcuchów lekkich kappa i lambda była niższa od poziomu wykrywalnego.
Zespół uwalniania cytokin obserwowano u 8 z 10 pacjentów w ciągu 2 dni od podania teclistamabu, ale był on łagodny i możliwy do opanowania po podaniu tocilizumabu. Nie zgłoszono żadnego przypadku zespołu uwalniania cytokin 3. lub 4. stopnia ani neurotoksyczności.
U wszystkich pacjentów wystąpiła hipogammaglobulinemia, której mediana czasu wystąpienia wynosiła 4 tygodnie po zakończeniu terapii. Pacjenci byli leczeni wlewami immunoglobulin.
Spadek poziomu autoprzeciwciał
U pacjentów leczonych teclistamabem zaobserwowano również zmniejszenie poziomu autoprzeciwciał specyficznych dla choroby. Objawy uległy złagodzeniu, a pojemność dyfuzyjna wzrosła u czterech z pięciu pacjentów z chorobą śródmiąższową płuc, przy czym u jednego nastąpiło pogorszenie. Sześciu z siedmiu pacjentów nie przyjmowało glikokortykosteroidów podczas ostatniej wizyty kontrolnej, a ośmiu z dziesięciu pacjentów nie przyjmowało leków immunosupresyjnych.
Teclistamab jako terapia ratunkowa
– Teclistamab wydawał się wykazywać trwałą skuteczność jako terapia ratunkowa w sześciu różnych opornych na leczenie chorobach autoimmunologicznych – napisała autorka badania dr Laura Bucci z Uniwersytetu Friedricha Alexandra w Erlangen-Norymberdze. Dodała jednak, iż konieczne są dalsze badania kliniczne, aby lepiej zrozumieć bezpieczeństwo i skuteczność terapii.
Przeczytaj także: „Czy allogeniczne komórki STAR-T to przełom w leczeniu tocznia?”.
