W otwartym badaniu III fazy GAIA-CLL13 łącznie 926 pacjentów z PBL, bez aberracji w genie TP53, przydzielono losowo – w stosunku 1:1:1:1 – do grupy pierwszej otrzymującej 6 cykli chemioimmunoterapii (fludarabina-cyklofosfamid-rytuksymab lub bendamustyna-rytuksymab) (n = 229); drugiej: 12 cykli wenetoklaks-rytuksymab (n = 237); trzeciej: wenetoklaks-obinutuzumab (n = 229) lub czwartej: wenetoklaks-obinutuzumab-ibrutynib (n = 231). Leczenie ibrutynibem przerywano po 2 kolejnych ujemnych oznaczeniach minimalnej choroby resztkowej (MRD) lub kontynuowano. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były: niewykrywalna minimalna choroba resztkowa oceniana dzięki cytometrii przepływowej we krwi obwodowej w 15. miesiącu i PFS.
W 15. miesiącu odsetek pacjentów z niewykrywalną minimalną chorobą resztkową był statystycznie istotnie wyższy w grupie wenetoklaks-obinutuzumab (86,5%; 97,5% CI 80,6 do 91,1) i w grupie wenetoklaks-obinutuzumab-ibrutynib (92,2%; 97,5% CI 87,3 do 95,7) niż w grupie otrzymującej chemioimmunoterapię (52,0%; 97,5% CI, 44,4 do 59,5) z p <0,001 dla obu porównań i w grupie wenetoklaks-rytuksymab, jednak w tym przypadku bez istotności statystycznej (57,0%; 97,5% CI 49,5 do 64,2; p = 0,32).
Odsetek 3-letniego PFS wyniósł 90,5% w grupie wenetoklaks-obinutuzumab-ibrutynib i 75,5% w grupie otrzymującej chemioimmunoterapię (współczynnik ryzyka [HR] progresji choroby lub zgonu 0,32, 97,5% CI 0,19 do 0,54; p <0,001). W grupie wenetoklaks-obinutuzumab odsetek 3-letniego PFS wyniósł 87,7% (HR dla progresji choroby lub zgonu 0,42, 97,5% CI 0,26 do 0,68; p <0,001), a w grupie wenetoklaks-rytuksymab 80,8% (HR 0,79, 97,5% CI 0,53 do 1,18; p = 0,18).
Zakażenia stopnia 3. i 4. były częstsze w grupie otrzymującej chemioimmunoterapię (18,5%) i wenetoklaks-obinutuzumab-ibrutynib (21,2%) niż w grupie wenetoklaks-rytuksymab (10,5%) czy wenetoklaks-obinutuzumab (13,2%). Nie odnotowano zgonów związanych z zespołem rozpadu guza. W grupie wenetoklaks-obinutuzumab-ibrutynib częściej występował zespół rozpadu guza niż w grupie wenetoklaks-ibrutynib – było to prawdopodobnie związane z równoczesnym podawaniem obinutuzumabu z ibrutynibem, co prowadziło do szybkiego zmniejszania liczby komórek białaczkowych. U 7,8% pacjentów otrzymujących wenetoklaks-obinutuzumab-ibrutynib wystąpiło migotanie przedsionków.
