Nowa metoda leczenia hormonozależnego raka gruczołu krokowego z przerzutami

Zdjęcie: 123RF


W kilku badaniach klinicznych z randomizacją wykazano, iż wczesna intensyfikacja leczenia z ADT i docetakselem lub inhibitorem szlaku receptora androgenowego (ARPI) poprawiła przeżywalność pacjentów z hormonowrażliwym rakiem gruczołu krokowego z przerzutami w porównaniu z samą ADT.

W badaniu ARASENS prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby pacjentów z hormonowrażliwym rakiem gruczołu krokowego z przerzutami przydzielano losowo do grupy otrzymującej darolutamid lub placebo w skojarzeniu z ADT i docetakselem.

Rokowanie u pacjentów z hormonowrażliwym rakiem gruczołu krokowego z przerzutami ocenia się na podstawie czasu wystąpienia przerzutów, obciążenia chorobą i ryzyka związanego z chorobą. Obecność przerzutów w czasie rozpoznania (choroba de novo lub choroba synchroniczna) wiąże się z gorszym rokowaniem w porównaniu z rozwojem przerzutów po leczeniu miejscowym (choroba nawrotowa lub metachroniczna). Obciążenie chorobą określa się na podstawie objętości przerzutów. W badaniu ARASENS chorobę o dużej objętości zdefiniowano jako przerzuty do narządów trzewnych i (lub) ≥4 przerzuty do kości, z czego ≥1 poza kręgosłupem/miednicą. Chorobę wysokiego ryzyka zdefiniowano jako ≥2 czynniki ryzyka: ≥8 punktów w skali Gleasona, ≥3 zmiany kostne oraz obecność mierzalnych przerzutów do narządów wewnętrznych. Jednak analizę podgrup w tym badaniu przeprowadzono retrospektywnie.

W badaniu ARASENS wykazano korzyści z dodania darolutamidu w zakresie OS u pacjentów z hormonowrażliwym rakiem gruczołu krokowego rozpoznanym de novo (HR 0,71; 95% CI 0,59 do 0,85) i nawrotowym (HR 0,61; 95% CI 0,35 do 1,05).

Spośród 1305 pacjentów u 1005 (77%) stwierdzono chorobę o dużej objętości, a u 912 (70%) pacjentów chorobę wysokiego ryzyka. Darolutamid wydłużał OS w porównaniu z placebo u pacjentów z dużą objętością choroby (HR 0,69; 95% CI 0,57 do 0,82), chorobą wysokiego ryzyka (HR 0,71; 95% CI 0,58 do 0,86) i chorobą niskiego ryzyka (HR 0,62; 95% CI 0,42 do 0,90), a w mniejszej podgrupie pacjentów z chorobą o małej objętości wyniki również sugerowały korzyści w zakresie przeżycia (HR 0,68; 95% CI 0,41 do 1,13). Darolutamid poprawił klinicznie istotne drugorzędowe punkty końcowe dotyczące czasu do wystąpienia opornego na kastrację raka gruczołu krokowego i następującej po nim systemowej terapii przeciwnowotworowej w porównaniu z placebo we wszystkich podgrupach w zależności od objętości choroby i ryzyka.

Darolutamid nie zwiększał toksyczności związanej z ADT i docetakselem w podgrupach w zależności od objętości choroby i ryzyka. Zdarzenia niepożądane były podobne we wszystkich podgrupach. Zdarzenia niepożądane stopnia 3. lub 4. wystąpiły u 64,9% pacjentów leczonych darolutamidem w porównaniu z 64,2% w grupie otrzymującej placebo w podgrupie pacjentów z dużą objętością choroby oraz odpowiednio 70,1% i 61,1% w podgrupie pacjentów z małą objętością choroby. Wśród najczęstszych zdarzeń niepożądanych wiele było znanych działań niepożądanych związanych z docetakselem.

Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel