Niedobór żelaza a rokowanie w ostrym zespole wieńcowym

Cel badania: w celu uporządkowania wiedzy dokonano systematycznego przeglądu i metaanalizy dostępnych badań oceniających wpływ niedoboru żelaza na rokowanie u chorych po ostrym zespole wieńcowym (OZW).

Niedobór żelaza jest niezależnym predyktorem niekorzystnych zdarzeń u pacjentów z niewydolnością serca. Dowiedziono, iż jego dożylna suplementacja poprawia rokowanie sercowo-naczyniowe. Istnieją również pojedyncze doniesienia na temat wpływu niedoboru żelaza na rokowanie u pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi.

Opis badania


W metaanalizie wzięto pod uwagę badania oceniające pacjentów po OZW, w których uwzględniono jeden z poniższych punktów końcowych:

• zgon,
• poważne zdarzenie sercowo-naczyniowe
  (major adverse cardiovascular event – MACE),
• wielkość frakcji wyrzutowej lewej komory,
• klasę Killipa-Kimballa,
• stężenie troponiny i kreatyniny.

Wyniki


Niedobór żelaza u osób z ostrym zespołem wieńcowym występuje często, problem ten dotyka 51% pacjentów. Pomimo różnic metodologicznych między badaniami ich wyniki wskazują, iż pacjenci z niedoborem żelaza i po przebytym ostrym zespole wieńcowym mają gorsze odległe rokowanie.


W dwóch badaniach oceniono wpływ niedoboru żelaza w obserwacji odległej na śmiertelność:

• niedobór żelaza – trend w kierunku większego ryzyka śmiertelności w okresie 4,7 roku obserwacji; istotny niezależny związek między wysyceniem transferryny a śmiertelnością;
• niedobór żelaza – ryzyko zgonu 2,9 razy wyższe u chorych z niedoborem żelaza w 6-miesięcznej obserwacji.

W jednym retrospektywnym badaniu oceniono wpływ niedoboru żelaza na MACE, które zostało zdefiniowane jako wystąpienie zawału serca lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. Okres obserwacji wyniósł 4 lata. Po skorygowaniu względem wielu czynników okazało się, iż niedobór żelaza był związany z 52-procentowym zwiększeniem ryzyka wystąpienia MACE.

Wnioski
Pacjenci z niedoborem żelaza mają gorsze odległe rokowanie po przebytym ostrym zespole wieńcowym. Autorzy postulują, iż rutynowa ocena stężenia żelaza w tej grupie chorych jest zasadna. Wyrównanie stężenia żelaza może być stosunkowo łatwym narzędziem do poprawy rokowania chorych w odległej obserwacji – konieczne są jednak dalsze badania.

Piśmiennictwo:
Reinhold J, Papadopoulou C, Baral R, Vassiliou VS. Iron deficiency for prognosis in acute coronary syndrome – A systematic review and meta-analysis. Int J Cardiol 2021; 328: 46–54

Wszelkie prawa zastrzeżone © ITEM Publishing Sp. z o.o.
Opublikowano za zgodą Wydawcy.