Eksperci European Academy of Dermatology and Venereology wydali rekomendacje w sprawie rozpoznawania i leczenia liszaja twardzinowego, które opublikowano na łamach czasopisma pod egidą tego towarzystwa naukowego.
Liszaj twardzinowy to zapalna choroba skóry, która dotyka osób w każdym wieku. zwykle obejmuje okolicę moczowo-płciową, gdzie powoduje swędzenie i ból; może prowadzić do zaburzeń funkcji seksualnych i układu moczowego, niekiedy jednak przebiega bezobjawowo. Pierwszymi objawami są zwykle wybielenie skóry narządów płciowych, czasami poprzedzone zaczerwienieniem i obrzękiem, a w przebiegu choroby mogą wystąpić pękanie, bliznowacenie z kurczeniem się skóry włącznie. Dodatkowo liszaj twardzinowy wiąże się ze zwiększonym ryzykiem raka narządów płciowych. Łącząc powyższe cechy charakterystyki nietrudno się domyślić, jak ogromny wpływ na jakość życia wywiera ta choroba.
Wytyczne wydane przez EADV składają się z 2 części i mają na celu dostarczenie wskazówek dotyczących diagnostyki (część 1) i algorytmów leczenia (część 2) w zakresie terapii miejscowej, interwencyjnej i chirurgicznej w oparciu o najnowsze dowody. Wyraźnie podkreślono, iż z uwagi na ryzyko nowotworzenia, a także możliwość powstawania blizn liszaj twardzinowy powinien zostać rozpoznany i leczony tak wcześnie, jak to możliwe. Podano, iż ultrasilne lub silne miejscowe kortykosteroidy u kobiet i mężczyzn, dorosłych i dzieci pozostają złotym standardem leczenia liszaja twardzinowego, dodatkowo zaleca się jednoczesne stosowanie emolientów. W przypadku niepowodzenia takiego leczenia u mężczyzn w dalszym kroku zaleca się interwencję chirurgiczną.
W przypadku lokalizacji pozagenitalnej zaleca się laseroterapię, przy zastrzeżeniu, iż istnieją ograniczone dowody naukowe na istotną skuteczność tej interwencji. Leczenie drugiego rzutu stanowią miejscowe inhibitory kalcyneuryny (takrolimus i pimekrolimus).
W przypadku wielu dermatoz coraz częstszą opcję leczenia stanowią leki biologiczne, jednak w tym przypadku takie postępowanie nie jest rutynowo zalecane i powinno zostać ograniczone do ściśle określonych, pojedynczych przypadków w ramach ośrodków referencyjnych.
