Wyniki opublikowanego w „Annals of Oncology” badania CAPTURE wskazują na ograniczone korzyści ze standardowego leczenia pierwszego rzutu, w tym taksanów i inhibitorów sygnalizacji receptora androgenowego u pacjentów z przerzutowym, opornym na kastrację rakiem gruczołu krokowego (mCRPC) z mutacjami w genach BRCA1 i BRCA2 w porównaniu z pacjentami z mutacjami naprawy rekombinacji homologicznej (homologous recombination repair, HRR) innymi niż BRCA1/2 lub bez mutacji HRR.
Do analizy w wieloośrodkowym badaniu obserwacyjnym włączono 729 pacjentów z mCRPC uczestniczących w czterech wcześniej zakończonych badaniach prospektywnych PROCURE Biomarkers Platform – PROREPAIR-B (NCT03075735), PROSENZA (NCT02922218), PROSTAC (NCT02362620) i PROSABI (NCT02787837).
U 96 pacjentów wykazano obecność mutacji BRCA1/2, u 127 pacjentów mutacje HRR inne niż BRCA1/2, a u 506 nie stwierdzono mutacji HRR. Wszyscy pacjenci otrzymywali w ramach leczenia pierwszego rzutu octan abirateronu, enzalutamid, docetaksel lub kabazytaksel w standardowych dawkach.
Porównując schematy i wyniki leczenia w zakresie radiograficznego przeżycia wolnego od progresji choroby (rPFS), przeżycia wolnego od progresji choroby 2 (PFS2) i przeżycia całkowitego (OS), wykazano, że po rozwoju oporności na terapię deprywacji androgenów rokowanie u pacjentów z mutacjami BRCA1/2 było gorsze niż u pacjentów o innym profilu molekularnym.
Mediana rPFS była krótsza w podgrupie z mutacjami BRCA1/2 (7,1 miesiąca) w porównaniu z podgrupą z mutacjami HRR innymi niż BRCA i bez mutacji HRR (odpowiednio 9 miesięcy i 10,8 miesiąca). Mediany PFS2 i OS były również krótsze w podgrupie z mutacjami BRCA1/2 (odpowiednio 12,3 miesiąca i 18,4 miesiąca) w porównaniu z pacjentami z mutacjami HRR innymi niż BRCA i bez mutacji HRR (odpowiednio 13,6 miesiąca i 21,9 miesiąca).
