Mikrobiota jako potencjalny biomarker diagnostyczny w ciężkim alkoholowym zapaleniu wątroby (Severe Alcoholic Hepatitis - SAH)

Autorzy badania potwierdzili dysbiozę jelitową u pacjentów z ostrym alkoholowym zapaleniem wątroby SAH. Dysbioza ta została zredukowana poprzez leczenie ryfaksyminą alfa. Markery funkcji wątroby, w tym MDF, MELD, bilirubina, czas protrombinowy i INR wykazały znaczącą poprawę po 4 tygodniach leczenia ryfaksyminą alfa w dawce 1200 mg/dobę przez 4 tygodnie.

U pacjentów z SAH po terapii ryfaksyminą alfa, 17 taksonów bakterii jelitowych i 23 taksony pęcherzyków zewnątrzkomórkowych zostało istotnie odtworzonych. W PAH – ilość Veillonella i Veillonella parvula była zwiększona a ilość Prevotella i Prevotellaceae zmniejszona. Po terapii ryfaksyminą alfa doszło do normalizacji – czyli Veillonella i Veillonella parvula zmniejszyły się, a ilość bakterii o adekwatnościach p-zapalnych Prevotella i Prevotellaceae - wzrosła po leczeniu ryfaksyminą alfa.

Choroby wątroby związane z nadużywaniem alkoholu są jednymi z głównych przyczyn zwiększonej śmiertelności, stanowiąc 0,9% wszystkich zgonów na świecie i 47,9% wszystkich zgonów związanych z marskością wątroby.

Oś jelitowo-wątrobowa jest główną drogą rozwoju i progresji alkoholowej choroby wątroby. Wątroba odgrywa zasadniczą rolę w modulowaniu mikrobioty jelitowej poprzez wiele dróg oddziaływania, w tym produkcję kwasów żółciowych i krążenie jelitowo-wątrobowe, jak również poprzez modulację reakcji na metabolity bakteryjne i składniki odżywcze dostarczane przez żyłę wrotną. Pacjenci z ciężkim alkoholowym zapaleniem wątroby SAH wykazują dysbiozę jelitową, charakteryzującą się wzrostem paciorkowców, promieniowców, enterobakterii, bifidobakterii oraz spadkiem Atopobium, Akkermansia muciniphila i Bacteroidetes.

W celu oceny składu mikrobioty pacjentów z SAH oraz zmiany składu mikrobioty po leczeniu ryfaksyminą alfa badaniu poddano 24 chorych z SAH i 24 ochotników, w średnim wieku 50 lat, którym pobrano próbki stolca przed włączeniem leczenia glikokortykosteroidami (16 pacj., 40 mg/d) lub pentoksyfiliną (8 pacj., 1200mg/d). Następnie 14 pacjentów z SAH zostało losowo wybranych do leczenia ryfaksyminą alfa (1200 mg/d) przez 4 tygodnie, a próbki kału pobrano ponownie od 8 pacjentów, którzy ukończyli 4-tygodniową terapię ryfaksyminą alfa. Markery funkcji wątroby, w tym MDF, MELD, bilirubina, czas protrombinowy i INR wykazały znaczącą poprawę po 4 tygodniach leczenia ryfaksyminą alfa.

Mikrobiota kałowa pacjentów z SAH wykazała mniejsze zróżnicowanie alfa oraz większą różnorodność beta niż w przypadku zdrowych ochotników zarówno w przypadku bakterii jelitowych, jak i pęcherzyków zewnątrzkomórkowych pochodzenia bakteryjnego. Ilość Bacilli, Lactobacillales i Veillonella była istotnie zwiększona w zakresie bakterii jelitowych pacjentów z SAH, oraz Veillonella, Veillonella parvula i Lactobacillales były istotnie zwiększone w pęcherzykach zewnątrzkomórkowych chorych z SAH. Eubacterium_g23, Oscillibacter i Clostridiales zmniejszyły się w zakresie bakterii jelitowych pacjentów z SAH, oraz Eubacterium_g23, Oscillibacter i Christensenellaceae zmniejszyły się w pęcherzykach zewnątrzkomórkowych u pacjentów z SAH. Po terapii ryfaksyminą alfa, 17 taksonów bakterii jelitowych i 23 taksony pęcherzyków zewnątrzkomórkowych zostało istotnie odtworzonych u pacjentów z SAH. Veillonella i Veillonella parvula zwiększone u pacjentów z SAH zmniejszyły się po leczeniu ryfaksyminą alfa, a Prevotella i Prevotellaceae zmniejszone u pacjentów SAH wzrosły po leczeniu ryfaksyminą alfa.

Autorzy badania potwierdzają dysbiozę jelitową u pacjentów z ostrym alkoholowym zapaleniem wątroby SAH, która została zredukowana poprzez leczenie ryfaksyminą alfa. Taksony bakteryjne związane z SAH mogą być więc biomarkerami choroby lub celami terapeutycznymi.