Odpowiednie leczenie cukrzycy typu 2, zwłaszcza metforminą i analogami GLP-1, zmniejsza ryzyko zaostrzeń u chorych ze współistniejącą astmą, co pokazuje najnowsza publikacja z „The JAMA Internal Medicine”.
Jak wynika z danych literaturowych, podwyższony wskaźnik masy ciała i cukrzyca typu 2 często towarzyszą astmie i wiążą się ze zwiększonym ryzykiem jej zaostrzeń. W badaniach eksperymentalnych leki przeciwcukrzycowe takie jak metformina i agoniści receptora glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) łagodziły stan zapalny, nadreaktywność i przebudowę dróg oddechowych. Dowody epidemiologiczne pozostawały dotychczas ograniczone, a to właśnie tego typu doniesienia przyniosłyby najbardziej wiarygodną odpowiedź na pytanie o faktyczny efekt tego sposobu leczenia.
Zespół brytyjskich naukowców, wykorzystując dane ponad 2 milionów osób z lat 2004 - 2020 pochodzące z brytyjskiej bazy Clinical Practice Research Datalink Aurum, oszacował ryzyko przyjęcia do szpitala i zgonu u osób z cukrzycą typu 2 i współistniejącą astmą. Głównym ocenianym punktem było pierwsze zaostrzenie astmy (krótki cykl doustnych kortykosteroidów, nieplanowana wizyta w szpitalu z powodu astmy lub zgon) w czasie 12-miesięcznej obserwacji historii choroby.
Stwierdzono, iż leczenie metforminą wiąże się z istotnie, o 32 proc. zmniejszoną liczbą zaostrzeń astmy o podobnym nasileniu. Warto dodać, iż wyjściowe stężenie hemoglobiny glikowanej, wskaźnik masy ciała, liczba eozynofili we krwi i ciężkość astmy nie miały wpływu na powyższą korzyść z leczenia. Dodatkowym czynnikiem potencjalizującym korzystny efekt leczenia metforminą okazało się dodanie analogu GLP-1. W tym przypadku liczba zaostrzeń astmy spadała o 40 proc. i tu podobnie nie zaobserwowano zależności od BMI, ciężkości obu chorób i liczby eozynofili.
Wyniki tego jakże dużego populacyjnie badania sugerują, iż metformina zmniejsza częstość zaostrzeń astmy, z dalszą redukcją w przypadku stosowania analogów GLP-1R. Wydaje się, iż jest to związane z mechanizmami innymi niż kontrola glikemii lub utrata masy ciała, na co wskazuje występowanie efektu w przypadku różnych fenotypów astmy.
