Młodzieńcza padaczka miokloniczna (juvenile myoclonic epilepsy – JME) to dość powszechna choroba neurologiczna, która występuje u 5–11 proc. wszystkich pacjentów z padaczką. Wiek w momencie ujawnienia się choroby oscyluje zwykle między 12. a 18. rokiem życia. Napady charakteryzują się nagłymi mioklonicznymi szarpnięciami barków i ramion, które zwykle pojawiają się niedługo po przebudzeniu; u większości pacjentów występują także uogólnione napady toniczno-kloniczne. Wyniki badania neurologicznego i neuroobrazowania są prawidłowe.
Do wieloośrodkowego badania retrospektywnego włączono 543 kobiety w wieku reprodukcyjnym chorujące na epilepsję, których dane zaczerpnięto m.in. z rejestru ILAE (International League Against Epilepsy), a które leczono lewetyracetamem lub lamotryginą (jako lek przeciwpadaczkowy pierwszego rzutu), a leczenie trwało średnio 60 miesięcy.
W powyższej grupie badawczej u 47,7 proc. pacjentek rozpoznano JME, u 32,2 proc. z uogólnione napady toniczno-kloniczne, a u 20,1 proc. inne postaci epilepsji.
Wykazano, iż w porównaniu z lamotryginą stosowanie lewetyracetamu wiązało się ze zmniejszonym ryzykiem dyskontynuacji leczenia (aż o 23 proc.) po uwzględnieniu wszystkich zmiennych wyjściowych. W przypadku subpopulacji z młodzieńczą padaczką miokloniczną leczenie lewetyracetamem oszacowano na mniej więcej 52 proc. skuteczniejsze – odnotowano istotnie mniej napadów mioklonicznych w porównaniu z lamotryginą. Niemniej obydwa leki były dobrze tolerowane, ale w grupie lewetyracetamu zaobserwowano większą liczbę działań niepożądanych, zwłaszcza behawioralnych, i senności.
Autorzy podkreślają, iż lewetyracetam i lamotrygina są najskuteczniejszymi i najbezpieczniejszymi lekami przeciwpadaczkowymi w czasie ciąży, jednak należy pamiętać o podgrupie kobiet z JME, dla których pierwszy z wymienionych leków jest korzystniejszy w zakresie jakże ważnej kontroli choroby.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
