Powyższą kwestię wyjaśnia najnowsza publikacja z prestiżowego „Journal of the European Academy of Dermatology & Venerology”.
Łuszczyca dotyka od 1 do 3 proc. światowej populacji (z podobną częstością występowania u mężczyzn i kobiet), a choroba zwykle zaczyna się przed 40. rokiem życia – dotyczy zatem osób w wieku reprodukcyjnym.
W celu opanowania objawów choroby wiele kobiet z tej subpopulacji wymaga leczenia biologicznego. Dodatkowo przebieg łuszczycy może zmieniać się w czasie ciąży wraz ze zmianami poziomu hormonów, a choćby u 23 proc. kobiet mogą w tym czasie wystąpić istotne zaostrzenia. Dlatego tak ważna jest znajomość bezpieczeństwa stosowania leków biologicznych i zrozumienie potencjalnego ich wpływu na poczęcie i przebieg ciąży.
Kilkuośrodkowy zespół hiszpańskich naukowców przeprowadził metaanalizę mającą na celu opisanie charakterystyki i przebiegu ciąży u kobiet z łuszczycą, które co najmniej na 3 miesiące przed zajściem w ciążę i/lub w czasie jej trwania były leczone jednym ze specjalnych leków biologicznych; oszacowano częstość poronień samoistnych, planowych terminacji ciąży oraz wad wrodzonych u dzieci. Z dużych baz danych (PubMed, Embase, Scopus i Web of Science) zebrano ostatecznie 51 badań obserwacyjnych z udziałem 739 kobiet; leczenie było w większości (70,4 proc.) ograniczone do pierwszego trymestru, a najczęściej stosowanym lekiem był ustekinumab (36 proc.). Sama metaanaliza została przeprowadzona według uznanego algorytmu PRISMA.
Wykazano, iż szacunkowa częstość poronień wyniosła 15,3 proc, a planowych terminacji ciąży – 10,8 proc. Wrodzone wady rozwojowe wystąpiły u mniej więcej 3 proc. żywo urodzonych noworodków. Powyższe dane są podobne do tych charakterystycznych dla populacji ogólnej, stąd narażenie na leki biologiczne stosowane w łuszczycy w okresie okołokoncepcyjnym i podczas ciąży nie wydaje się związane ze zwiększonym ryzykiem dla matki i dziecka.
