Zaparcie czynnościowe jest jedną z najczęstszych diagnoz gastroenterologicznych u chorych w wieku rozwojowym. Charakteryzuje się zmniejszoną częstością, zwykle bolesnego, oddawania stolców, które mogą być twarde. U części chorych występuje popuszczanie stolca i nawracający ból brzucha. Zgodnie z międzynarodowymi rekomendacjami, pierwszym etapem leczenia jest wstępne opróżnienie jelita z zalegających mas kałowych z podtrzymującą terapią glikolem polietylenowym (makrogolem) i ewentualnie innymi lekami przeczyszczającymi, edukacja chorego i jego opiekunów oraz rekomendacja odpowiedniego spożycia błonnika pokarmowego, płynów oraz aktywności ruchowej. Wobec długotrwałej terapii glikolem polietylenowym i innymi środkami przeczyszczającymi u dzieci z zaparciami nawykowymi, rodzice wyrażają obawy o trwałe uzależnienie od leków i ich działanie uboczne. Pielęgniarki są mniej skłonne od lekarzy korzystać z długotrwałej farmakoterapii zaparć i preferują modyfikacje diety wraz ze zmianami stylu życia. Jednakże, dostępnych jest niestety kilka badań naukowych o wysokiej jakości, które poświęcono interwencji dietetycznej u chorych w wieku rozwojowym z zaparciem czynnościowym.
W artykule przedstawiono rolę modyfikacji diety w zapobieganiu i terapii zaparcia nawykowego u dzieci oraz propozycje praktycznych rozwiązań dla profesjonalistów medycznych zajmujących się chorymi z tym problemem zdrowotnym. Za cel przyjęto przekazanie jak największej liczby szczegółowych wskazówek by wyjść poza ogólnikową rekomendację zwiększonego spożycia błonnika pokarmowego. Wykorzystując doświadczenia kulinarne oraz medyczne z wielu kultur zaproponowano krytyczne podejście do wyboru, bądź unikania, niektórych warzyw, owoców, zbóż i technik kulinarnych.
Pełen tekst artykułu: Leczenie dietetyczne zaparć czynnościowych u dzieci: przegląd rekomendacji i tradycyjnych terapii