Odpowiednie stężenie kwasów tłuszczowych omega-3 poprawia rokowanie pacjentów z idiopatycznym włóknieniem płuc, co udowodniono na łamach „The Chest”.
Idiopatyczne włóknienie płuc to choroba, w której przebiegu występuje bliznowacenie i stopniowa, postępująca utrata funkcji narządu, zwykle o niepomyślnym rokowaniu. Do klasycznych cech klinicznych zaliczają się postępująca duszność i nieproduktywny, uporczywy kaszel. Badania czynnościowe zwykle ujawniają upośledzenie restrykcyjne i zmniejszoną zdolność dyfuzji tlenku węgla. Choroba pojawia się zwykle po piątej lub szóstej dekadzie życia i częściej występuje w starszym wieku, a ostatnie dane epidemiologiczne wskazują, iż globalnie częstość występowania wydaje się rosnąć. Stąd poszukuje się skutecznych metod leczenia, które poprawiłyby rokowanie; obok leków biologicznych badane są także inne interwencje.
Eksperymenty przedkliniczne sugerują ochronne działanie kwasów tłuszczowych omega-3 i ich metabolitów, jednak nie wiadomo, czy zwiększone ich spożycie spowalnia postęp choroby i zwiększa przeżywalność. Badacze z University of Virginia School of Medicine i University of Chicago u 309 pacjentów z rozpoznanym włóknieniem płuc pobierali seryjnie osocze i oznaczali m.in. stężenie kwasów tłuszczowych omega 3 (w tym kwasu dokozaheksaenowego i eikozapentaenowego), a następnie określili związek poziomów kwasów tłuszczowych w osoczu ze zmianami FVC i zdolności dyfuzyjnej tlenku węgla w okresie 12 miesięcy.
Obliczono, iż wzrost ich poziomu o jedną jednostkę w osoczu (po transformacji logarytmicznej) był powiązany ze zmianą zdolności dyfuzyjnej tlenku węgla o 1,43 ml/min/mmHg w ciągu 12 miesięcy, a dodatkowo szansa na brak konieczności przeszczepu płuc rosła aż o 56 proc. Kolejnym ważnym klinicznie odkryciem jest fakt, iż historia chorób układu krążenia, palenia tytoniu i stosowania leków przeciwzwłóknieniowych nie modyfikowały istotnie powyższych zależności. W ciągu roku obserwacji nie wykazano wpływu poziomu kwasów tłuszczowych na zmiany FVC. W jednej z podgrup pacjentów, u których oznaczano wcześniej długość telomerów, wyższe stężenia kwasu eikozapentaenowego w osoczu był związany z dłuższym przeżyciem bez przeszczepu.
Z uwagi na korzystny wpływ kwasów tłuszczowych omega 3 nie tylko w zakresie IPF, ale także zmniejszania ryzyka sercowo-naczyniowego, dieta odpowiednio wzbogacona o te składniki wydaje się jedną z podstaw leczenia, od której należy zacząć.
