Kto zabił Felka? O egzekucji chorego dziecka w dziewiątym miesiącu ciąży
https://pch24.pl/kto-zabil-felka-o-egzekucji-chorego-dziecka-w-9-miesiacu-ciazy
(PCh24TV)
– Nasze prawo pozwala na to, iż można zabić dziecko w 9 miesiącu (ciąży – przyp. red.)
– No wiem…
Oto dialog pomiędzy redaktorem telewizji Polsat a wiceminister zdrowia Urszulą Demkow, po tym jak media obiegła informacja o uśmierceniu Felka, w 37 tygodniu jego życia pod sercem matki. Do tych straszliwych wydarzeń doszło w Szpitalu Powiatowym w Oleśnicy. Zrezygnowany, rozpaczliwy wręcz ton pani minister pokazuje jaskrawo dysonans poznawczy umiarkowanych zwolenników aborcji. Jak to, to my promujemy zabijanie dzieci w terminie porodu? Tak! Zwolennicy tzw. „przesłanki psychiatrycznej” i bezkarności matek, które decydują się na zabicie w łonie własnego dziecka nie pozostają tu bez winy.
Śmiertelny zastrzyk na wszelki wypadek
Uporządkujmy fakty. Cała historia miała miejsce w październiku 2024 roku, choć media zajęły się tematem dopiero w kwietniu 2025 roku, po obszernej publikacji „Gazety Wyborczej”, w której mama Felka ze szczegółami opisała ścieżkę, która doprowadziła do wstrzyknięcia chlorku potasu w serce jej dziecka.
U Felka zdiagnozowano w fazie prenatalnej wrodzoną łamliwość kości. Rokowania dla osób dotkniętych tą chorobą mogą być różne i przed narodzeniem nie sposób stwierdzić z całą pewnością, jak zaawansowana jest choroba u danego dziecka. Zdarzają się przypadki łagodne, w których możliwe jest niemal normalne życie. Bywają przypadki cięższe i przypadki śmiertelne. Nie dowiemy się, jaki jest ten konkretny, jeżeli człowiekowi nie damy szansy.
W liście do Fundacji Pro – Prawo do Życia pan Adam, który nie tylko sam walczy z tą chorobą, ale też ma dwóch synów cierpiących na tę samą przypadłość, napisał: „O tym, w jakim stopniu dziecko urodzi się z wrodzoną łamliwości kości dowiadujemy się… po urodzeniu. (…) Żadne badania, w tym USG 3D, nie są w stanie nakreślić tego, w jakim stopniu (poza stopniem śmiertelnym dla dziecka) jest ono chore. W opisanym przez Panią Anitę [mamę Felka] przypadku mówimy o fazie raczej łagodnej. Wygięcie kości udowych jest dowodem na złamania w fazie ciążowej, które jednak gwałtownie się goją (w ciągu kilku dni max). Oczywiście nie znamy pełnego kontekstu choroby dziecka, jednak Pani Anita trafiła do Łodzi – jednego najlepszych ośrodków w Polsce w leczeniu osteogenesis imperfecta. jeżeli oni twierdzą, iż dziecko można było uratować i otoczyć opieką, to znaczy, iż mogło spokojnie żyć”.
Pani Anita trafiła jednak nie tylko do specjalistycznego szpitala w Łodzi, ale także w „pomocne ręce” aborcjonistów z Federy. Wiemy, iż kobieta finalnie zażądała natychmiastowego przerwania ciąży na podstawie zagrożenia dla jej zdrowia psychicznego. I natychmiastowe przerwanie ciąży zostało jej zaproponowane. Prof. Sieroszewski, kierownik I Katedry Ginekologii i Położnictwa oraz Kliniki Medycyny Płodu i Ginekologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi zaproponował „natychmiastowe rozwiązanie przez cięcie cesarskie (ze względu na zły stan psychiczny pani Anity) w znieczuleniu ogólnym z objęciem dziecka wysokospecjalistycznym leczeniem pediatrycznym” (cytat z oświadczenia prof. Sieroszewskiego). Mama Felka wręczyła jednak lekarzom pismo z żądaniem „indukcji asystolii płodu” (czyli zabicia dziecka zdolnego do życia poprzez wbicie igły do jego serca z podaniem chlorku potasu).
Szpital odmówił twierdząc, iż uśmiercanie w trzecim trymestrze ciąży dzieci zdolnych do życia nie jest zgodne z prawem.
Na nieszczęście Felka doradzono jego mamie wyjazd do Oleśnicy, gdzie będzie mogła liczyć na „pomoc” lekarki, która takich „świadczeń zdrowotnych” nie odmawia. Tam przeprowadzono „zabieg”. W bijące serce 8-miesięcznego dziecka wstrzyknięto chlorek potasu, a następnie wywołano poród martwego już maleństwa.
A jakie scenariusze czekały na Felka, gdyby się urodził?
W przypadku łagodnej formy choroby Florek żyłby, potrzebowałby wsparcia lekarzy i rehabilitacji, ale rozwijałby się intelektualnie jak każde inne dziecko, chodził do szkoły i bawił się ze swoim bratem Krzysiem (którego dobrem kierowali się podobno jego rodzice zabijając jego brata). Czerpałby z życia garściami, dokładnie tak jak chłopcy chorzy na wrodzoną łamliwość kości, których aktywne i pełne przygód życie możemy śledzić na instagramowym profilu
.
W przypadku większego nasilenia choroby, choćby gdyby rodzice zostawiliby go w szpitalu, zgodnie z zapewnieniem lekarzy z łódzkiego ośrodka zostałby otoczony opieką i zapewniono by mu leczenie. Jak czytamy w oświadczeniu prof. Sieroszewskiego „Wrodzona łamliwość́ kości jest wadą, przy której dzieci są sprawne intelektualnie i istnieje leczenie celowane tej wady, bez potrzeby terapii eksperymentalnej”.
W najgorszym wypadku, gdyby wada okazała się letalna, Felek od razu po porodzie otrzymałby leki uśmierzające ból i pozwolono by mu odejść w spokoju, bez cierpienia, bez morderczej igły zatrzymującej pracę serca. Dzieci, które są śmiertelnie chore też mogą odchodzić z godnością, a o tym, iż ich cierpienie da się opanować wielokrotnie mówił dr Tomasz Dangel, specjalista anestezjologii z Warszawskiego Hospicjum dla Dzieci.
Jego słowa z wywiadu dla Przewodnika Katolickiego powinni wbić sobie do głowy wszyscy, którzy lubią argumentować za aborcją chorych dzieci rzekomym oszczędzaniem im cierpienia: „Nie można arbitralnie twierdzić, iż dziecko po urodzeniu będzie cierpieć. W większości przypadków potrafimy to cierpienie opanować. Na tym polega nasz zawód i umiejętności. Jestem anestezjologiem i specjalistą medycyny paliatywnej. Pracuję jako lekarz 38 lat. W dziedzinie leczenia bólu u dzieci i pediatrycznej opiece paliatywnej jestem ekspertem. Nie spotkałem się jeszcze z przypadkiem pacjenta naszego hospicjum, któremu nie potrafiłbym pomóc. W rzadkich, najtrudniejszych przypadkach stosujemy tzw. sedację terminalną, zgodnie z etyką lekarską i katolicką. Dlatego twierdzenie, iż należy zabić nienarodzone dziecko, bo po urodzeniu będzie cierpiało, uważam za fałszywe i demagogiczne”.
Aborcje w terminie porodu
Felek został pochowany, ale jego historia nie da się tak łatwo zakopać. Jego śmierć wstrząsnęła polską opinią publiczną i doprowadziła do wszczęcia śledztwa przez Prokuraturę Rejonową w Oleśnicy. Przedmiotem analizy będzie ustalenie czy doszło do przestępstwa w rozumieniu art. 152 KK par. 3, czyli przerwania ciąży za zgodą kobiety, gdy dziecko osiągnęło zdolność do samodzielnego życia poza organizmem matki. Kara za to przestępstwo to pozbawienie wolności od 6 miesięcy do 8 lat.
Jak jednak w ogóle doszło do tego, iż 4 lata po wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który jasno zakazał mordowania dzieci przed narodzeniem ze względu na ich stan zdrowia, w polskich szpitalach na porządku dziennym są aborcje eugeniczne po 20 tygodniu ciąży, a dochodzi choćby do tak skrajnych sytuacji, iż dzieci zabijane są w terminie porodu?
Po pierwsze: głośno popierana również przez rzekomych obrońców życia z PiS, z Prezydentem Dudą i Prezesem Kaczyńskim na czele, furtka w postaci zezwolenia na zabijanie dzieci w przypadku zagrożenia zdrowia lub życia matki została otwarta na oścież – zabijanie dzieci jest dopuszczalne, na wzór hiszpański, w przypadku zagrożenia dla zdrowia psychicznego kobiety. A zagrożeniem tym na większości skierowań na aborcje są tzw. „zaburzenia adaptacyjne”, tzn. chociażby trudności psychologiczne z odnalezieniem się w nowej sytuacji, takiej jak… np. ciąża.
Po drugie: wytyczne Ministerstwa Zdrowia i Ministerstwa Sprawiedliwości z sierpnia 2024 mówią, iż niepodważalne mają być zaświadczenia od psychiatrów, na podstawie których można zamordować dziecko choćby do końca ciąży z powodu zagrożenia „dobrostanu psychicznego i społecznego” kobiety. jeżeli kobieta zgłosi się do szpitala z tego typu zaświadczeniem, to szpital nie może kwestionować dokumentu i ma obowiązek uśmiercić dziecko, w przeciwnym wypadku bowiem ryzykuje karę finansową. Ta może zostać na szpital nałożona nie tylko za odmowę wykonania wyroku śmierci na niewinnym dziecku, ale choćby za zażądanie opinii drugiego lekarza lub zwołania konsylium.
„Jeśli w podmiocie leczniczym będzie wymagana druga opinia lub konsylium, to może to być podstawa do nałożenia kary na podmiot leczniczy. NFZ może też nałożyć karę do 2% kontraktu, ma też prawo rozwiązać kontrakt z placówką. Również Rzecznik Praw Pacjenta może w takim przypadku nałożyć na podmiot leczniczy karę do 500 tys. zł – czytamy w oświadczeniu na stronie Ministerstwa Zdrowia.
Po trzecie: bezkarność zarówno podżegaczy, pomocników, jak i samych matek prowadzi wprost do nadużyć. Skoro i tak nikt nie będzie sądzony za mord na bezbronnym dziecku, to po co się przejmować? Prawo chroni wszystkich uczestników procesu uśmiercania dzieci przed narodzeniem. Procesy w sprawie aborcji są rzadkością, a udowodnienie komuś winy graniczy z cudem.
W kontekście śmierci Felka warto wspomnieć jeszcze o wytycznych Ministra Sprawiedliwości Adama Bodnara, który zalecił prokuratorom, żeby w toku oceny merytorycznej spraw dotyczących tzw. aborcji, rozważali umarzanie postępowań z uwagi na znikomy stopień szkodliwości społecznej czynu.
Mamy więc nie tylko dziurawe prawo, ale też wytyczne dla wymiaru sprawiedliwości, aby zabójstwom prenatalnym nie przypisywać zbyt dużej wagi, wszak ofiara nie ma możliwości przemówić we własnej obronie i żądać sprawiedliwości.
Efekt jest taki, iż dzieci podejrzewane o choroby wciąż są w polskich szpitalach zabijane, z tą różnicą, iż wcześniej lekarze trzymali się granicy zdolności dziecka do życia poza organizmem matki, a teraz – czego jesteśmy świadkami – zabijane są również po 24 tygodniu ciąży. Nie dziwi więc, iż promotorzy aborcji mówią o rozluźnieniu przepisów z zauważalnym zadowoleniem… I nie tylko mówią. Bowiem śmierć Felka nie była jedyna. W 2024 roku w Oleśnicy w wyniku tzw. aborcji uśmiercono 159 dzieci, w tym 25 (!) już po 24 tygodniu ciąży. A to tylko jeden szpital! Co więcej, przesłanka psychiatryczna pozwala także na zabijanie w łonach matek dzieci zdrowych, pod warunkiem, iż ich matka otrzymała od psychiatry zaświadczenie o potrzebie „aborcji”. Nie muszę dodawać, iż w dobie receptomatów i konsultacji on-line, takie zaświadczenie można otrzymać po teleporadzie lub rozmowie na czacie. To oznacza, iż polskie prawo pozwala – w praktyce – na zabijanie zdrowych i chorych dzieci do końca ciąży, pod warunkiem przedstawienia (niepodważalnego w świetle wytycznych MZ) świstka od jednego lekarza psychiatry.
Co dalej?
Sprawa Felka, ze względu na oburzenie jakie wywołała, mogłaby przynieść przełom.
Gdyby prokuratorzy i sędziowie mieli sumienie, do odpowiedzialności pociągnięta zostałaby m.in. lekarka, która „dokonała aborcji”, prawnik kierujący procesem, i wszyscy, którzy „przekonywali” matkę do decyzji o zatrzymaniu bijącego serca dziecka śmiertelnym zastrzykiem.
Gdyby tylko politycy mieli odwagę stanąć w obronie najmłodszych, można byłoby zmienić wytyczne dla lekarzy i prokuratorów oraz wprowadzić prawo, które chroni najmłodszych, a karze sprawców ich cierpienia i śmierci.
Anna Szczerbata, Fundacja Pro – Prawo do Życia
