Korzyści ze stosowania immunoterapii w leczeniu raka pęcherza moczowego

Wyniki badania III fazy NIAGARA wskazują, iż okołoperacyjne zastosowanie durwalumabu z neoadjuwantową chemioterapią poprawia EFS i OS u pacjentów z rakiem pęcherza moczowego z naciekiem mięśniówki.

Standard leczenia raka pęcherza moczowego z naciekiem mięśniówki u pacjentów kwalifikujących się do leczenia cisplatyną obejmuje neoadjuwantową chemioterapię opartą na cisplatynie, a następnie radykalną cystektomię z limfadenektomią miednicy. Niestety, takie leczenie nie gwarantuje wyleczenia, a u około 50 proc. pacjentów dochodzi do nawrotu choroby w ciągu 3 lat.

W leczeniu uzupełniającym dwa badania III fazy wykazały korzyści ze stosowania inhibitorów punktów kontrolnych w monoterapii raka pęcherza moczowego naciekającego mięśniówkę. Przeżycie wolne od choroby (DFS) u pacjentów po leczeniu operacyjnym z powodu choroby wysokiego ryzyka uległo istotnej poprawie przy zastosowaniu terapii adjuwantowej z udziałem niwolumabu w porównaniu z placebo oraz pembrolizumabu w porównaniu z samą obserwacją.

Badanie III fazy NIAGARA

W badaniu III fazy NIAGARA, przeprowadzonym wśród pacjentów kwalifikujących się do leczenia cisplatyną z rakiem pęcherza moczowego naciekającym mięśniówkę, zastosowanie durwalumabu w skojarzeniu z neoadjuwantową chemioterapią oraz radykalną cystektomią znacznie poprawiło przeżycie wolne od zdarzeń (EFS) oraz przeżycie całkowite (OS) w porównaniu z leczeniem neoadjuwantowym obejmującym jedynie chemioterapię i samą radykalną cystektomię.

Do badania zakwalifikowano 1063 pacjentów, z których 533 zostało przydzielonych do grupy otrzymującej durwalumab, a 530 do grupy porównawczej. 82 proc. pacjentów stanowili mężczyźni, 18 proc. kobiety, a średnia wieku wynosiła 65 lat. Pacjenci w grupie z durwalumabem otrzymywali neoadjuwantowy durwalumab w połączeniu z czterema cyklami chemioterapii (gemcytabina–cisplatyna) co 3 tygodnie, a następnie przechodzili radykalną cystektomię i kontynuowali leczenie uzupełniające durwalumabem co 4 tygodnie przez osiem cykli. Pacjenci w grupie porównawczej otrzymywali jedynie neoadjuwantową chemioterapię (gemcytabina–cisplatyna), a następnie radykalną cystektomię bez dalszego leczenia uzupełniającego.

Szacowane EFS po 24 miesiącach wyniosło 67,8 proc. (95 proc. przedział ufności [CI], 63,6–71,7) w grupie durwalumabu, w porównaniu do 59,8 proc. (95 proc. CI, 55,4–64,0) w grupie porównawczej (wskaźnik ryzyka dla progresji, nawrotu, braku przeprowadzenia radykalnej cystektomii lub śmierci z jakiejkolwiek przyczyny wyniósł 0,68; 95 proc. CI, 0,56–0,82; P <0,001).

Szacowane OS po 24 miesiącach wyniosło 82,2 proc. (95 proc. CI, 78,7–85,2) w grupie durwalumabu, w porównaniu z 75,2 proc. (95 proc. CI, 71,3–78,8) w grupie porównawczej (wskaźnik ryzyka dla śmierci wyniósł 0,75; 95 proc. CI, 0,59–0,93; P = 0,01).

Częstość występowania poważnych zdarzeń niepożądanych w stopniu 3. lub wyższym była podobna w obu grupach (40,6 proc. u pacjentów w grupie z durwalumabem vs 40,9 proc. pacjentów w grupie porównawczej), zarówno pod względem ogólnej liczby przypadków w stopniu 3. i 4., jak i liczby przypadków prowadzących do śmierci (0,6 proc. przypadków w każdej z grup).

Autorzy badania zauważyli, że ograniczeniem badania jest fakt, iż zostało ono przeprowadzone przed szeroką dostępnością adjuwantowego niwolumabu w leczeniu raka pęcherza moczowego (rak pęcherza moczowego naciekającego mięśniówkę) oraz enfortumabu vedotinu w skojarzeniu z pembrolizumabem w leczeniu zaawansowanej choroby, a potencjalny wpływ tych opcji leczenia na zaobserwowaną korzyść w przeżyciu pacjentów pozostaje niejasny.