Naukowcy przebadali około 700 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym w wieku 60 lat i starszych z międzynarodowej bazy danych. Wyniki leczenia przeciwciałem monoklonalnym anty-CD20 okrelizumabem porównali z wynikami dla interferonu / octanu glatirameru.
Okazało się, iż okrelizumab znacznie zmniejszył roczną częstość nawrotów (wskaźnik nawrotów mniejszy niż 0,1 rocznie). Nie stwierdzono również istotnych różnic w progresji niepełnosprawności lub poprawie między tymi terapiami.
– Okrelizumab wykazuje bardzo wyraźne korzyści z leczenia zróżnicowanego w tej grupie wiekowej. Należy to jednak zrównoważyć z faktem, iż ogólna aktywność nawrotowa jest bardzo niska u osób ze stwardnieniem rozsianym w wieku powyżej 60 lat. Uważamy, iż to badanie dostarcza cennych danych dotyczące korzyści dla osób starszych ze stwardnieniem rozsianym – powiedział prezenter badania Yi Chao Foong, MD, doktorant, Department of Neuroscience, Central Clinical School, Monash University w Melbourne w Australii.
Wyniki zostały przedstawione na 9th Joint European Committee for Treatment and Research in Multiple Sclerosis-Americas Committee for Treatment and Research in Multiple Sclerosis (ECTRIMS-ACTRIMS) 2023.
Brak danych dotyczących pacjentów w wieku podeszłym
Porównawcza skuteczność terapii modyfikujących przebieg choroby (DMT) nie została wykazana u osób starszych ze stwardnieniem rozsianym, ponieważ wszystkie przełomowe badania do tej pory wykluczały osoby w wieku powyżej 60 lat.
– Zapalny aspekt stwardnienia rozsianego zmniejsza się wraz z wiekiem, kiedy zaczynają dominować procesy neurodegeneracyjne. To, w połączeniu ze zwiększonym ryzykiem ostrych infekcji u osób starszych, wzbudziło obawy dotyczące stosunku korzyści z DMT w tej grupie wiekowej. Doprowadziło to do kilku badań deeskalacji u starszych pacjentów już leczonych z powodu stwardnienia rozsianego, ale z różnymi wynikami – powiedział Foong.
W jednym z badań, opublikowanych na początku tego roku, nie stwierdzono, czy przerwanie DMT nie było gorsze od kontynuacji u starszych pacjentów bez niedawno przebytego nawrotu lub nowej aktywności MRI.
Bardziej szczegółowe badania
Aby dokładniej zbadać sytuację, australijski zespół wykorzystał bazę danych MSBase do zbadania pacjentów z potwierdzoną diagnozą stwardnienia rozsianego, którzy rozpoczęli lub zmienili leczenie na okrelizumab lub BRACE w wieku powyżej 60 lat.
W sumie 675 pacjentów spełniło kryteria włączenia, z których 248 rozpoczęło leczenie okrelizumabem, a 427 BRACE.
W ciągu 571 pacjentolat obserwacji u pacjentów leczonych okrelizumabem wystąpiło osiem nawrotów, w porównaniu ze 182 nawrotami podczas 2238 pacjentolat wśród osób otrzymujących BRACE.
Naukowcy odkryli, iż w okresie obserwacji wynoszącym 2,47 roku dla okrelizumabu i 4,48 roku dla BRACE był niższy wskaźnik nawrotów po zastosowaniu okrelizumabu, przy ważonym rocznym wskaźniku nawrotów (ARR) wynoszącym 0,01 w porównaniu z 0,08 (p <0,0001).
Czas do pierwszego nawrotu był również dłuższy dla okrelizumabu w porównaniu z BRACE, przy ważonym współczynniku ryzyka dla nawrotu wynoszącym 0,11 (p <0,001) i, jak podkreślił Foong, separacji krzywych po 5 miesiącach.
