Na podstawie kompleksowej analizy danych uzyskanych od 7985 kobiet w okresie 4 lat od rozpoznania pierwotnego raka piersi w stadium I–III wykazano, iż 78,2 proc. pacjentek zgłosiło co najmniej jeden problem związany ze zdrowiem seksualnym. Pozostał on nierozwiązany w trakcie leczenia onkologicznego.
|
Leczenie raka piersi wiąże się z długotrwałymi zaburzeniami funkcji seksualnych – ze względu na zmniejszenie popędu seksualnego, zaburzenia libido, problemy z nawilżeniem pochwy czy objawy dyspareunii. Mogą one negatywnie wpływać na jakość życia zarówno w trakcie, jak i po zakończeniu leczenia przeciwnowotworowego. Celem prospektywnej, wieloośrodkowej analizy CANcer TOxicity (CANTO; NCT01993498) było scharakteryzowanie toksyczności związanej z leczeniem raka piersi na podstawie obszernej bazy danych pochodzących z długotrwałej obserwacji czynników klinicznych, behawioralnych, związanych z chorobą nowotworową i jej leczeniem, a także wyników zgłaszanych przez pacjentki. Niekorzystne postrzeganie własnego ciała Za najczęstszy problem seksualny dotykający ponad połowę kobiet chorych na raka piersi w okresie 2 lat po rozpoznaniu uznano niekorzystne postrzeganie własnego ciała. Czynniki wpływające na pogorszenie postrzegania własnego ciała obejmowały m. in. niższy poziom wykształcenia (OR 0,73, 95% CI 0,62-0,86 dla wyższego wykształcenia w porównaniu z podstawowym), stany lękowe (OR 1,80, 95% CI 1,62-1,99 w porównaniu z niewystępowaniem stanów lękowych), depresję (OR 2,00, 95% CI 1,72-2,34 w porównaniu z niewystępowaniem depresji), gorsze funkcjonowanie społeczne (OR 1,65, 95% CI 1,39-1,97 w porównaniu z przeciętnym) oraz czynniki ściśle związane z rodzajem leczenia i jego konsekwencjami klinicznymi. Jedynie 11,4 proc. kobiet korzysta z poradnictwa psychospołecznego Wyniki badania sugerują, iż mimo iż znaczny odsetek pacjentek z rakiem piersi bez przerzutów doświadcza problemów seksualnych przed, w trakcie i po leczeniu przeciwnowotworowym, postępowanie terapeutyczne w tym zakresie podejmowane przez zespoły onkologiczne jest przez cały czas niewystarczające. Jedynie 11,4% kobiet skarżących się na pogorszenie funkcjonowania seksualnego skorzystało z poradnictwa psychospołecznego, natomiast 45,9% uzyskało taką poradę od ginekologa. W badaniu podkreślono potrzebę proaktywnych badań przesiewowych i uwzględnienia zdrowia seksualnego w przebiegu całej opieki onkologicznej poprzez poprawę komunikacji lekarzy z pacjentkami, podnoszenie świadomości dotyczącej sprawdzonych interwencji i wzmacnianie multidyscyplinarnego sposobu leczenia w ośrodkach onkologicznych. Przeczytaj także: „Panel genów przewiduje wczesne rokowanie w raku piersi HER2+”.
|
