Jest skuteczny lek na świąd związany z przewlekłą chorobą nerek

Zdjęcie: 123RF


Niekiedy sam objaw bywa tak uciążliwy, iż może sprawiać wrażenie osobnej choroby. Jest tak w przypadku uporczywego świądu w przebiegu przewlekłej choroby nerek, jednak i tu nauka dostarcza bardzo efektywnych rozwiązań.

Świąd związany z przewlekłą chorobą nerek, nazywany niegdyś świądem mocznicowym, dotyczy głównie twarzy, klatki piersiowej i kończyn; problem jest bardzo częsty i może występować choćby u 50 proc. pacjentów z PChN. Uporczywa dolegliwość może wystąpić bez jakiejkolwiek innej choroby skóry lub współistnieć z suchością skóry, liszajem, linijnymi strupami, grudkami, owrzodzeniami i świerzbiączką guzkową.

Większość prób terapeutycznych wykazała jedynie ograniczony sukces, dlatego wieloośrodkowy zespół naukowców ze Stanów Zjednoczonych na łamach prestiżowego „Journal of The American Academy of Dermatology” opublikował wyniki randomizowanego, podwójnie zaślepionego badania oceniającego bezpieczeństwo i skuteczność difelikefaliny (agonista receptora opioidowego kappa) w redukcji świądu u pacjentów z PChN, w tym w stadium schyłkowym. Jest to istotny problem kliniczny, gdyż pacjenci poddawani dializie ze świądem o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego często czują się przygnębieni, wyczerpani, niewyspani i charakteryzują się aż o 17 proc. wyższą śmiertelnością.

269 pacjentów z PChN w stadium 3. do 5. przydzielono losowo w stosunku 1:1:1:1 do grupy otrzymującej doustnie difelikefalinę (0,25, 0,5, 1 mg) lub placebo raz dziennie przez 12 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana tygodniowego średniego wyniku WI-NRS (Worst Itch Numeric Rating Scale; skala oceny świądu od 0 do 10, link do skali: Pruritus) w 12. tygodniu.

Difelikefalina w dawce 1 mg istotnie zmniejszała tygodniowe średnie wyniki WI-NRS w porównaniu z placebo w 12. tygodniu, przy czym liczbowe spadki obserwowano także w przypadku dawek 0,25 i 0,5 mg. W 12. tygodniu 38,6 proc. pacjentów otrzymujących difelikefalinę w dawce 1 mg uzyskało całkowitą odpowiedź (WI-NRS 0–1) w porównaniu z 14,4 proc. pacjentów otrzymujących placebo. Lek skutkował mniej więcej 20-proc. poprawą wskaźników jakości dotyczących świądu. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi związanymi z leczeniem były zawroty głowy, upadki, zaparcia, biegunka, choroba refluksowa przełyku, zmęczenie, hiperkaliemia, nadciśnienie i zakażenia dróg moczowych.

Difelikefalina znacząco zmniejszała intensywność świądu u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek w stadium od 3. do 5. ze świądem o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, co zachęca do dalszych badań. Obserwując to, jak duża jest populacja osób z PChN, dalsze prace wydają się nie tylko uzasadnione, ale i konieczne.

Opracowanie: lek. Damian Matusiak