Jakie leki w cukrzycy u seniorów?

U starszych pacjentów z cukrzycą typu 2 (T2D) stosowanie inhibitorów kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2) wiąże się ze zwiększonymi korzyściami sercowo-naczyniowymi, ale zmniejszoną kontrolą glikemii. Tymczasem terapia z zastosowaniem agonistów receptora glukagonopodobnego peptydu 1 (GLP-1) wykazuje coś przeciwnego – lepszą kontrolę glikemii, ale słabszą ochronę układu krążenia.

Obecne wytyczne kliniczne nie zalecają różnych podejść do leczenia cukrzycy w zależności od płci lub grup wiekowych, co podkreśla niepewność spowodowaną niedostateczną reprezentacją kobiet i osób starszych w badaniach.

Dr Peter Hanlon ze Szkoły Zdrowia i Dobrego Samopoczucia Uniwersytetu w Glasgow w Szkocji wraz z zespołem przeprowadził więc metaanalizę sieciową, aby sprawdzić, czy skuteczność inhibitorów SGLT2, agonistów receptora GLP-1 i inhibitorów dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4) w kontrolowaniu poziomu cukru we krwi lub zapewnianiu ochrony układu krążenia różni się w zależności od wieku i płci wśród dorosłych pacjentów z cukrzycą typu 2. Wyniki opublikowano w czasopiśmie „Jama”.

Metaanaliza obejmowała 601 kwalifikujących się badań, z których 103 dostarczyły indywidualnych danych uczestników. Dane dotyczące kontroli glikemii były dostępne dla wszystkich 103 badań, a sześć z nich wykazało korzyści sercowo-naczyniowe. Dane indywidualne i zbiorcze wykorzystano do oceny interakcji między wiekiem a leczeniem, a także między płcią a leczeniem. Pierwszorzędowymi wskaźnikami wyników były poziomy A_1c i poważne niepożądane zdarzenia sercowo-naczyniowe (MACE).

• Stosowanie inhibitorów SGLT2 wiązało się ze zmniejszonym obniżeniem stężenia A_1c wraz z wiekiem w przypadku monoterapii (bezwzględne zmniejszenie [AR], 0,24%; 95% wiarygodny odstęp [CrI], 0,10–0,38% na każde 30-letnie wydłużenie wieku).
• Stosowanie agonistów receptora GLP-1 wiązało się z większym obniżeniem poziomu A_1c wraz z wiekiem w przypadku monoterapii (AR, −0,18%; 95% CrI, −0,31% do −0,05% w wieku 30 lat).
• Stosowanie inhibitorów DPP-4 doprowadziło do nieco lepszego obniżenia poziomu A_1c u osób starszych w podwójnej terapii (AR, –0,09%; 95% CrI, –0,15% do –0,03% w wieku 30 lat), ale nie w monoterapii lub potrójnej terapii.

Zmniejszenie MACE u starszych pacjentów było większe w przypadku inhibitorów SGLT2 (współczynnik ryzyka [HR], 0,76; 95% Crl, 0,62–0,93 w wieku 30 lat) i mniejsze w przypadku agonistów receptora GLP-1 (HR, 1,47; 95% Crl, 1,07–2,02 w wieku 30 lat); Nie zaobserwowano spójnych danych naukowych dotyczących interakcji z inhibitorami SGLT2 i agonistami receptora GLP-1 w stosunku do płci i leczenia.

– Obecne odkrycia podkreślają potrzebę rozważenia kardioprotekcyjnego wpływu terapii podczas leczenia osób starszych, oprócz bezpieczeństwa, tolerancji i priorytetów pacjentów – napisali autorzy badania.