Wprowadzenie na rynek inhibitorów kotransportera sodowo-glukozowego-2 (SGLT-2) stanowiło istotny krok w leczeniu przewlekłej choroby nerek także w przebiegu cukrzycy typu II, a dowody z kilku dużych randomizowanych badań klinicznych oraz metaanaliz wskazują, iż ta klasa leków zmniejsza postęp choroby choroby nerek u dużej grupy osób - także u niechorujących na cukrzycę. Ponadto wykazano, iż hamowanie SGLT-2 zmniejsza ryzyko sercowo-naczyniowe u diabetyków oraz u osób z niewydolnością serca (i to dla bardzo szerokiego zakresu frakcji wyrzutowej lewej komory).
Leki z tej grupy są na tyle ważne, iż Brytyjskie Towarzystwo Nefrologiczne wydało zalecenia będące podsumowaniem i przełożeniem danych naukowych na praktykę kliniczną. Eksperci podają, iż w przypadku osób z przewlekłą chorobą nerek i cukrzycą typu 2, niezależnie od pierwotnej choroby nerek, inhibitor SGLT-2 należy włączyć u chorych z eGFR mieszczącym się w zakresie 20–45 ml/min/1,73 m2, u tych z eGFR powyżej 45 ml/min/1,73 m2 oraz stosunkiem albuminy do kreatyniny w moczu powyżej 25 mg/mmol, z objawową niewydolnością serca (niezależnie od frakcji wyrzutowej) oraz potwierdzoną chorobą wieńcową.
Z kolei u pacjentów z PChN bez współistniejącej cukrzycy typu 2, niezależnie od przyczyny pierwotnej choroby nerek, należy rozpocząć leczenie w przypadku eGFR co najmniej 20 ml/min/1,73 m2 i stosunku albuminy do kreatyniny w moczu powyżej 25 mg/mmol i/lub objawowej niewydolności serca (w tej grupie chorych także niezależnie od frakcji wyrzutowej).
W przypadku innych, niewymienionych powyżej sytuacjach zaleca się stosowanie tej grupy leków we wskazaniach, co do których istnieją dowody na skuteczność; podano także, by stosować odpowiednią klinicznie blokadę układu renina-angiotensyna w połączeniu z hamowaniem SGLT-2 w każdej sytuacji, gdy jest to adekwatne, a pacjent może ją tolerować.
Pełna wersja wytycznych jest dostępna w języku angielskim pod linkiem.
