Migrenowe bóle głowy to bardzo częsty problem dotykający 12 proc. populacji, atakując do 17 proc. kobiet i 6 proc. mężczyzn rocznie, a według danych literaturowych są one drugą najczęstszą przyczyną niepełnosprawności na świecie; co więcej, uważa się ją za drugą po bólach grzbietu najczęstszą przyczynę niepełnosprawności pod względem liczby lat życia przeżytych z tym obciążeniem. Choroba ma tendencję do występowania rodzinnego, szacuje się, iż ryzyko wynosi 40 proc przy obciążeniu u jednego z rodziców i choćby 75 proc. przy obojgu. Jest to także czwarty najczęstszy powód wizyt w placówkach opieki zdrowotnej w trybie nagłym. Większość przypadków (około ¾) przebiega bez aury; w znacznej większości atakom migreny towarzyszą objawy prodromalne i włączenie odpowiedniego leczenia (najczęściej tryptanów) może złagodzić przebieg.
Jednym z przedstawicieli inhibitorów CGRP jest ubrogepant, zatwierdzony do stosowania w leczeniu ostrych napadów migreny. Celem badania nowojorskich naukowców była ocena skuteczności, bezpieczeństwa i tolerancji ubrogepantu w dawce 100 mg podawanego w okresie prodromalnym. 518 dorosłych (w wieku od 18 do 75 lat) co najmniej rok chorujących na migrenę oraz z liczbą ataków od 2 do 8 miesięcznie przebiegających z umiarkowanym do silnego bólem głowy przydzielono losowo w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej placebo w leczeniu pierwszego kwalifikującego się zdarzenia prodromalnego i ubrogepant w dawce 100 mg w leczeniu drugiego kwalifikującego oraz na odwrót.
Wykazano brak umiarkowanego lub silnego bólu głowy w ciągu 24 godzin po podaniu wśród 46 proc. chorych, którzy otrzymali inhibitor CGRP w porównaniu z 29 proc. z grupy placebo. Wystąpienie działań niepożądanych zanotowano w 17 proc. przypadków zastosowania leku i 12 proc. dla placebo. Widać zatem wyraźnie i jednoznacznie, iż ubrogepant jest skuteczny i dobrze tolerowany w leczeniu napadów migreny, gdy był przyjmowany w okresie prodromalnym.
