Najnowsze badania odpowiadają na pytanie, czy iksekizumab jest skuteczny w trudnej do leczenia, „rzeczywistej” populacji chorych na osiową spondyloartropatię zapalną (axSpA) i łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS).
Skuteczność leków biologicznych, takich jak iksekizumab (inhibitor interleukiny 17), jest dobrze udokumentowana w randomizowanych badaniach klinicznych. W codziennej praktyce reumatologicznej leki te stosuje się jednak często u pacjentów ze znacznie bardziej złożoną historią leczenia, po niepowodzeniu wielu wcześniejszych terapii. Czy iksekizumab jest skuteczny w takiej, trudnej do leczenia, „rzeczywistej” populacji chorych na osiową spondyloartropatię zapalną (axSpA) i łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS)? Najnowsze badanie, opublikowane w RMD Open, dostarcza cennych informacji na ten temat.
Analiza objęła dane z duńskiego rejestru chorób reumatycznych DANBIO, dotyczące pacjentów z axSpA i ŁZS rozpoczynających leczenie iksekizumabem w latach 2017-2024. Oceniano odsetek pacjentów kontynuujących leczenie w perspektywie 6, 12 i 24 miesięcy oraz chorych osiągających stan niskiej aktywności choroby lub remisji po 6 miesiącach. Analizowano również najważniejsze czynniki wpływające na ryzyko przerwania leczenia.
Analiza objęła 709 pacjentów (231 z axSpA, 478 z ŁZS), z których zdecydowana większość (ponad 90%) miała za sobą niepowodzenie leczenia co najmniej jednym innym lekiem biologicznym.
Po dwóch latach terapię kontynuowało 40% pacjentów z axSpA oraz 51% pacjentów z ŁZS. Po 6 miesiącach stan niskiej aktywności choroby osiągnęło 24% chorych na axSpA i 43% chorych na ŁZS. Kluczowym czynnikiem ryzyka przerwania terapii okazało się wcześniejsze niepowodzenie leczenia innym lekiem z tej samej klasy (inhibitorem IL-17) – w tej podgrupie ryzyko rezygnacji było ponad dwukrotnie wyższe u pacjentów z ŁZS. Co jednak istotne, nawet wśród pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na wcześniejszy lek z grupy inhibitorów IL-17, odsetek kontynuujących terapię iksekizumabem po 2 latach wciąż przekraczał 30%.
W warunkach rzeczywistej praktyki klinicznej iksekizumab był stosowany głównie u pacjentów z licznymi niepowodzeniami terapeutycznymi. Mimo tak trudnej do leczenia populacji, odsetek chorych kontynuujących leczenie po dwóch latach był stosunkowo wysoki, a u wielu z nich uzyskano istotną poprawę kliniczną.
Wyniki te wskazują, iż iksekizumab jest cenną opcją terapeutyczną choćby dla pacjentów z wieloma niepowodzeniami leczenia w wywiadzie, włączając w to tych, u których zawiodła wcześniejsza terapia innym inhibitorem IL-17.
